• პირველი სამამულო წარმოების არტპორტალი
ფილოსოფია

ჩვენ არ უნდა ვიტიროთ

×
ავტორის გვერდი ალან ბადიუ 01 იანვარი, 2019 3336

ინტერვიუ  ალან ბადიუსთან

თარგმანი ინგლისურიდან: ალექსანდრე გაბელია

 

ბევრი ითქვა საფრანგეთსა და მის მოძრაობაზე- „დავდგეთ ერთად“(Nuit Debout ). არსებობს ამ მხრივ ოპტიმიზმი?  ვხედავთ პოლიტიკის განახლებას?

ორაზროვნად გიპასუხებ. პირადად მე ყოველთვის ბედნიერი ვარ, როდესაც მოძრაობა ჩნდება. რასაკვირველია, ვამჯობინებ  რომ არსებობდეს მოძრაობა და არაფერი სხვა. ამ პერსპექტივიდან,  შეგვიძლია შევიცნოთ, რომ ეს მოძრაობა არსებობს და მან გარკვეული დრო უკვე განვლო. მას უამრავმა ადამიანმა ჩაუარა ახლოს. გაჩერდა, რათა მისთვის ყურადღება მიექცია  ან მისი დარჩენილი ნაწილისთვის. ამდენად,  უკვე სადისკუსიოდ  კარგი საყოველთაო კლიმატია შექმნილი. ეს ყველაფერი პოზიტიურია. მეორე მხრივ, ვფიქრობ რომ ეს ალბათ არაა ის, რაც სიღრმისეულად შეცვლის საფრანგეთის პოლიტიკურ სიტუაციას. რასაც  ვუწოდებდი ძალიან რთულ ან გაყინულ სიტუაციას. ამ ყველაფრის  გამომწვევი მიზეზები არ წარმოადგენს კარგი და ცუდი ნდობითი აქტორებით გამოწვეულ საკითხს. სწორედ მათ უნდა შექმნან გარემოება, რათა  მიმდინარე კონტექსტში  ახალი პოლიტიკა  გამოიძებნოს. ის, რაც მოგლეჯს არსებულ პოლიტიკას, ვფიქრობ, რომ იქნება  სრულიად  დიდი პროცესის შედეგი. იმის მიუხედავად, რომ  ეს მოძრაობა პოზიტიური ხასიათისაა, ჩვენ   არ უნდა ველოდოთ,  რომ იგი სამართალწარმოების წესების პირდაპირ შედეგებს მოიტანს.

ამის მიუხედავად,  ჩვენ პროცესის დასაწყისის მომსწრენი ვართ?

ვიმედოვნებ რომ ასეა. იმედი მაქვს, რომ ჩვენ პროცესის დასაწყისის მომსწრენი ვართ, ამ სახის მოძრაობა კი ყოველთვის ტოვებს ნაკვალევს. არსებობს ხალხი, რომელთაც გამალებით სწამთ, რომ ჩვენ რაღაც უნდა გავაკეთოთ და ახალ იდეებს მივცეთ დასაბამი. არსებობენ პატარა ჯგუფების ფორმირებები და  არსებობს ადგილობრივი გამოცდილებების დიაპაზონი. Nuit Debout-ს  გამოძახილი ახლა უკვე პროვინციულ ქალაქებშიც აქვს... ჩვენ კარგად არ გვაქვს გათვიცნობიერებული, თუ როგორ უნდა შევძლოთ  ამის გამარადიულება. თუმცა, ეს ყველაფერი კვალს დატოვებს. ვიმედოვნებ, რომ ამ თვალსაზრისით ეს რაღაცის წინამორბედია. იმედს გამოვთქვამ, რომ  ზარების ხმა რაღაცის მომასწავებელია.

ფიქრობთ, რომ საჯარო სივრცეების ათვისება, რასაც პარიზში Nouit Debout ამჟამად აკეთებს,  იმ მხრივააცაა  მნიშვნელოვანი, რათა ხალხი პოლიტიკურად კვლავ ამეტყველდეს?

რა თქმა უნდა, საჯარო სივრცის ოკუპირება ყოველთვის მნიშვნელოვანია. ჩვენ გვაქვს წარსულიდან მაგალითები, სადაც დაკავებული საჯარო სივრცები, საზოგადოებრივი შენობები და  პოლიტიკური გადაწყვეტილებების მიღების ადგილები-  რევოლუციური პოლიტიკის დაფუძნებას ემსახურებოდნენ. როდესაც ვსაუბრობთ რევოლუციის შესახებ,  ჩვენ ვყვებით ბასტილიის  შტურმზე, პეკინის ზაფხულის სასახლის კონსფისკაციაზე და ა.შ. როცა მოძრაობა შედის სივრცეებში, რომლებიც დაცულია ხელისუფლებისათვის თუ ჩვეულებრივი ცხოვრებისთვის, და ამ  სივრცეებს გარდაქმნის  კოლექტიური ნების იდეით, ეს ყოველთვის მნიშვნელოვანი და საფუძვლიანი ეპიზოდია. ამასთან დაკავშირებით,  უნდა გვესმოდეს, რომ  ეს  გარკვეულ მომავალს არ წარმოადგენს:  ჩვენ სამუდამოდ სკვერებში ვერ დავრჩებით. ასევე უნდა ვიფიქროთ იმაზე, თუ რას გავაკეთებთ შემდგომ- გრძელვადიან პერსპექტივაში. ვფიქრობ, რომ ზოგადად პოლიტიკის დიდი პრობლემა ისაა, თუ როგორ  შეიძლება განისაზღვროს მისი დროებითი ხასიათი: ეს გულისხმობს იმას, რომ იგი  მასზე დაკისრებული დროებითი ვადის მონა არ უნდა გახდეს. სახელმწიფო კი სწორედ ისაა, რაც დროს განსაზღვრავს. ამ დროისთვის,  ყველა ადამიანი მომავალი საპრეზიდენტო არჩევნების იდეითაა პარალიზებული: ვინ იქნება 2017 წელს კანდიდატი?... და აშ.  როდესაც ჩვენ ახალ პოლიტიკას ვაყალიბებთ, ამავდროულად ვქმნით ახალ დროებას. ოკუპირებული საჯარო სივრცეები კი ამ ყველაფრის შემადგენელი  ნაწილია.

 ზარები სხვაგანაც ხმაურობენ?  განსაკუთრებულად რაზე ფიქრობთ?

მსოფლიოს მასშტაბით, ჩვენ ამჟამად იმ მოცემულობაში ვართ, რომელსაც მე ისტორიულ 'ინტერვალს' ვუწოდებდი. მეოცე საუკუნის უზარმაზარი ისტორიული გამოცდილება დასრულდა, ისევე როგორც  დიდი სოციალისტური ქვეყნების  ეპოქები. თუმცა, ჩვენ არ ვიცით, რას გვიმზადებს მომავალი. ჩვენ ორს შორის ვართ მოქცეულნი  და ვფიქრობ, რომ  ამ  მდგომარეობაში -  მცირე ნიშნები, მოძრაობები და აჯანყებები იკვეთება. ასევე აღსანიშნია ახალგაზრდობის ისტორიული  გამოსვლა, რომელიც არაა წარსულის გამოცდილებით ნაკარნახები, არამედ  განსხვავებული წერტილებიდან  ამოდის. ასე რომ, ეს  დღევანდელობის გამოხატულებაა. პოლიტიკის საკითხებთან დაკავშირებით იგი ახალ ელემენტებს ფლობს, პოლიტიკური ცხოვრების, სოციალური ცხოვრების ორგანიზებისა და ა.შ და ა.შ. ეს ყველაფერი   დიდი და მძაფრი გაურკვევლობის ფონზე ხდება, თუმცა დარწმუნებული ვარ რომ  ეს რაღაც გზის დასაწყისისთვის გვამზადებს.  ჩვენ დღეს მსოფლიოში ძალიან მნიშვნელოვანი მოძრაობები გვაქვს. მდგრადმა ოკუპაციებმა-თურქეთიდან კაიროსა და ჰონგ-კონგში- დიდი საჯარო დისკუსიები გამოიწვია. ეს ყველაფერი კი ნაყოფს მოიმკის.

ამ პროცესებში არსებობენ პოლიტიკური ძალები, როგორებიც არიან  პოდემოსი, საბერძნეთში-სირიზა, ან თუნდაც ჯერემი კორბინი -ბრიტანეთში. რას ფიქრობთ ამ ყველაფერზე?

ამ ყველაფერზე  ბევრს ვფიქრობ. უფრო ახლოდან თუ დავაკვირდებით  ამ ახალ ფორმირებებსა თუ ძველი ფორმირებების ახალ ტენდენციებს - ასევე შეგვიძლია გავითვალისწინოთ  ბერნი სანდერსიც- ამერიკაში. ეს ყველაფერი იმის ნაწილია, რაც აღნიშნულმა მოძრაობებმა შექმნეს. ყოველივე ამის ფონზე, სირიზა 2000-იანი მოძრაობების  გარეშე არ იარსებებდა, პოდემოსი იყო  დიდი  Indignados[1]-ის მობილიზაციის შედეგი,  და ბერნი სანდერსიც კი  უოლ-სტრიტის ოკუპაციის გამოძახილია. ფუნდამეტურად, დიახაც რომ ეს ის ახალგაზრდები არიან, რომლებიც მათ მხარს უჭერენ. ასე რომ, ეს არის პირველი მცდელობა, რათა დაიხაზოს  ამ მოძრაობების გარკვეული პოლიტიკური ორიენტაციები. მაგრამ ეს ოფიციალურ ჩარჩოებში ხდება და აქედან გამომდინარე, ეს აშკარად დიდი იმედგაცრუებაა. ოფიციალურ სტრუქტურას საკუთარი ლოგიკა აქვს და ეს ყველაფერი მოძრაობის არსს ეწინააღმდეგება. როდესაც პარტიები, როგორიცაა სირიზა თუ პოდემოსი, ვარირებენ  ოფიციალური თამაშის წესებით, მათთვის  რთული ხდება საკუთარი მოქმედებებით გადაადგილება. ყოველ შემთხვევაში, ჩვენ სერიოზულ პრობლემას ვაწყდებით, რათა მივიღოთ პარტიები, რომლებიც შექმნილები არიან მოქმედებების  ქარ-ცეცხლში და თამაშობენ ოფიციალურ თამაშს, როგორც ასეთს.  ყველა ჩემი ამერიკელი მეგობარია ბედნიერია ბერნი სანდერსის გამოჩენით: ყოველივე ამის შემდგომ, ამერიკულ შეერთებულ შტატებშიც კი, თუ ვინმე ბუნდოვნად საუბრობს სოციალიზმზე,  უკიდურესად ექსტრაორდინარულად ითვლება. თუმცა ყველამ იცის, რომ  რომ რაღაც მომენტში ბერნი სანდერსმა შეიძლება მოგვიწოდოს, ჰილარი კლინტონს მივცეთ ხმა. ეს პრობლემაა. ჩვენ კარგად გვესმის,  რომ ჰილარი კლინტონი ოფიციალური ესტაბლიშმენტის ფიგურაა. ეს იმ მომენტის მსგავსია,  როცა  ალექსის ციპრასს შეუძლია თქვას, რომ საბოლოო ჯამში  არ არსებობს არჩევანი, მაგრამ  არსებობს დაშვება იმისა, რაზეც ევროპაა დამოკიდებული. ეს ის ეპიზოდებია, სადაც მოძრაობის რეზულტატები უბრუნდებიან  ოფიციალურ სტრუქტურებს. თითქმის გარდაუვალია, რომ ეს მოხდება. ეს  ნეგატიური გამოცდილებების ნაწილია. ყოველივე ამის შემდგომ, ფუნდამენტური პოლიტიკური სწავლებების პროცესები  პოლიტიკურები არიან, თუმცა  ამასთანავე  ხდებიან ნეგატიური შინაარსის მატარებლები.

წინასწარ ვერ ვიტყვით, რომ გარდაუვალია პოლიტიკური ძალების მხრიდან ამ მოძრაობების გაჯანსაღება?

ვერ ვიტყოდი რომ გარდაუვალია. ეს თითქმის გარდაუვალი გამოცდილებაა. თუ ისტორიას დავუბრუნდებით, ყოველთვის არსებობდნენ დიდი მოძრაობები, რომელთაც  დაასრულეს არსებობა ოფიციალური სტრუქტურის ჩარევით. ნამდვილი მოძრაობები ბევრად უფრო მნიშვნელობენ, ვიდრე Nuit Debout ან პოდემოსი. მაგალითისთვის, ნაპოლეონ III-ს მიერ 1848 რევოლუციების აღდგენა, ან [ნაპოლეონ I-ის) წესრიგების რეკონსტრუქცია. ან ის ფაქტი, რომ  1830 წლის სამი დიდებული დღე (Three Glorious Days)  მონარქიის აღდგენით დასრულდა. ასე რომ, ისტორიის კანონია, რომ მოძრაობას  საკუთარი წარმატების შენარჩუნება სამარადჟამოდ არ შეუძლია. არსებობს  საწინააღმდეგო ტენდენციებიც, არსებობს დადგენილი წესრიგი  და ჩვენ არასამართლიანები ვიქნებით, თუ  მის უდრეკელობას არ დავაფასებთ.   ჩვენ შუალედურ პერიოდში ვართ, სადაც  ყველამ უნდა გაამართლოს საკუთარი არჩევანი და შესაძლებლობები. ეს მტკივნეული გზაა,  თუმცა   დადგენილი წესრიგის აღდგენისათვის გარდაუვალ გამოცდილებას მოიტანს. ეს უკვე გამოვლენილია. ამ ყველაფრის გამო კი ჩვენ არ უნდა ვიტიროთ. ისტორია გვიჩვენებს უამრავ მაგალითს და ერთ დღესაც შესაძლოა გარღვევა მოხდეს. მე არ ვარ ფატალისტი; მე უფრო ოპტიმისტი  ვარ და ვფიქრობ  გასათვალისწინებელია ის ფაქტი, რომ როცა ამ სახის რამეს ვუშვებთ, ეს იმის  მიზეზი არაა, რომ  მისი გარდაუვალობა დავასკვნათ.

როგორც  ჰორიზონტს,  ისე   გადაჰყურებთ  კომუნიზმს?

დიახ,  მხოლოდ ღიად არ ვტოვებ ამ ჰორიზონტს, არამედ ვფიქრობ, რომ უმნიშვნელოვანესია. თუ არ არსებობს სტრატეგიული იდეა, მაშინ მოძრაობები განიცდიან რეგრესს,  ან რეგენერაციის რისკი  დამანგრეველ სუბიექტურ ეფექტებს მოიტანს. აქ შენ ბედავ დემობილიზაციას. ფიქრობ, რომ "მეც ახალგაზრდა ვიყავი, რისკზე წავედი და ამან არ იმუშავა". ჩვენი აზროვნება იმგვარი უნდა იყოს, რომ როცა არსებობს სტრატეგიული რეგრესი, მიუხედავად ისტორიის ეკლექტურობისა, ჩვენ მაინც უნდა შევინარჩუნოთ არჩეული კურსი. ისტორია არ ვითარდება პირდაპირი ხაზით, ძალიან დაკლაკნილი გზით მიდის და ჩვენ ოცნებად არ უნდა დავისახოთ  რაიმე მეფური გზა, რომელიც ემანსიპაციას უხელმძღვანელებს. არსებობს შეცდომები, ნეგაციები, და ამიტომაც  ჩვენ გვჭირდება კომპასი. თუ ჩვენ არ ვფლობთ კომპასს, დასასრული-  სიბერე და გულგატეხილობა იქნება.

ეს იმითაა გამოწვეული, რადგან  შენი განხილული პერიპეტიები "ახალ კომუნიზმს" მოისაზრებენ. შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ კიდევ ერთი კომუნიზმი, "წმინდა ტექსტებზე"  ახლებური?

დიახ, ჩვენ არა მხოლოდ უნდა წარმოვიდგინოთ ეს,  არამედ ვფიქრობ  ჩვენ  საკმარის ცოდნას ვფლობთ, რათა  წარსულში ჩადენილი შეცდომები დავასამაროთ. მაგალითად,  ჩვენ ვიცით, რომ არასწორია წარმოვიდგინოთ სახელმწიფო ხელისუფლება, რომელიც  ემანსიპაციის ყველა პრობლემას მოაგვარებს. ჩვენ ვიცით, რომ ძალადობის გზით გამარჯვების შემთხვევაშიც კი, ეს იმის ნიშანი არ იქნება რომ ძალადობა შეიძლება გახდეს მთავრობის პოლიტიკის ყოველდღიური მეთოდი. ვიცით, რომ პოლიტიკური ორგანიზაციისთვის, პარტიისთვის- ეს არ არის კარგი პოლიტიკა, და სახელმწიფოს  მთლიანად გახვევს ცეცხლში. ეს ცეცხლი იმას ემსახურება, რომ  ხალხი გეგმის გარეთ დარჩეს და  ტერორი წარმოიშვას. ჩვენ ვფლობთ გარკვეულ ელემენტებს, რათა შევაფასოთ კომუნიზმის პირველი ფაზის მნიშვნელობა,  რაც ვფიქრობ, იყო ფაზა,  რომელიც რევოლუციის გამარჯვების შემდგომ ბოლომდე დომინანტურად დარჩა. ფუნდამენტურად, მეოცე საუკუნის მთლიანი ისტორია- არის პოლიტიკური ჯგუფების დარწმუნების ისტორია. იმის, რომ მეთოდები, რომელთაც რევოლუციის გამარჯვება გამოიწვიეს, ასევე  არის მეთოდები, რომლებითაც ახალი სამყაროს მშენებლობაა შესაძლებელი. მიუხედავად ამისა, ეს არაა ჭეშმარიტება. მტრის დამარცხების მეთოდები არ არის იდენტური, რაც ჩვენმა ამხანაგებმა მობილიზებით მიაღწიეს. ჩვენ შეგვიძლია ძალის გამოყენებით  დავამარცხოთ მტერი- ზოგჯერ იძულებულნიც ვართ, თუმცა  ვერ აიძულებ ამხანაგებს იმის გაკეთებას, რასაც შენ ითხოვ. ჩვენ ამ გაკვეთილებისაგან დასკვნები უნდა გამოვიტანოთ. ჩემი გადმოსახედიდან, მთავარი აზრი ისაა, რომ ჩვენ არ უნდა შევკვეცოთ საგნები ორი ზღვარით, არამედ სამით. პირველ რიგში, უნდა არსებობდეს  მასობრივი მოძრაობა, რომელიც  ივლის საკუთარი კაპრიზებით,  მათ შორის- მისივე განვითარების მომენტებში.  ახალგაზრდები და მუშები უნდა მობილიზდნენ და თქვან საკუთარი სათქმელი, როდესაც  ჩათვლიან რომ ვითარება ამას მოითხოვს. მასობრივმა მოძრაობამ კი უნდა გააგრძელოს არსებობა;  წარსული გამოცდილებისაგან განსხვავებით, როცა ის მოკვდა. მეორე გაკვეთილი ისაა, რომ  სახელმწიფო არ შეიძლება მთლიანად დაემხოს ან ჩანაცვლდეს  რაღაც სხვით,  უნდა არსებობდეს  სახელმწიფოს მართვის გარკვეული გზა.  და მესამე:  უნდა არსებობდეს ორგანიაცია, სადღაც ამ ორს შორის აღმოცენებული ორგანიზაცია. ეს ის ორგანიზაციაა, რომელიც ერთდროულადაა მასობრივი მოძრაობის შიდა სტრუქტურაში, ამავდროულად კი  არსებობს, და სახელმწიფოს  გარკვეულ ძალაუფლებას უნარჩუნებს.

ამ სქემაში კვლავ რჩება ევროპისთვის, ფედერალიზმისათვის  და არსებული სახელმწიფოების მიღმა ადგილი?

ვფიქრობ, რომ ნებისმიერ წამოწყებაში არსებობს გარკვეული ინტერესი, რათა ეროვნული ჩარჩოს მიღმა მიმავალი გზა ვეძიოთ. მაშინაც კი, თუ ამას ყველაფერს სერიოზული უხერხულობები მოაქვს, ჩვენ არასდროს უნდა დავივიწყოთ რომ ემანსიპატორული პოლიტიკის ფუნდამენტური არსი- ინტერნაციონალური ხასიათისაა. დღეს ჩვენ არ შეგვიძლია, რომ გავითვალისწინოთ ეროვნული სტრუქტურისთვის დამახასიათებელი პოლიტიკა. უფრო მეტიც, თუ ბოლო პერიოდის მოძრაობებს გაანალიზებ, რომლებიც სათავეს  60-იანებიდან იღებს,  გაანალიზებ იმასაც, რომ  ისინი  მსოფლიო მოძრაობებს წარმოადგენენ. იდენტურები სულაც არ არიან, თუმცა მსოფლიო მასშტაბის მოძრაობები არიან. მათ კი უნდა ითამანშრომლონ და გაერთიანდნენ. ჩვენ მსოფლიო მასშტაბის შკალით უნდა ვიმოქმედოთ. დღეს, ყოველივე ამის შემდგომ, კაპიტალიზმი გლობალიზებულია და თქვენ მას უღონოდ უპირისპირდებით. როცა, ყველა პროგრესული ორგანიზაცია  სავსებით და მარტივადაა შემოფარგლული ეროვნულ ჩარჩოში. მაინც ვფიქრობ, რომ საჭიროა დავუბრუნდეთ მარქსს, რომელიც ამბობდა:"მუშებს არ აქვთ სამშობლო". ეს ყველაფერი უფრო მართებული გახდება, რადგან დღეს ჩვენ ინტერნაციონალური პროლეტარიატი გვყავს. ჩემს ქვეყანაში, საფრანგეთში,  მუშების ძალიან დიდი წილი, სინამდვილეში- მაროკოელები, მალელები და სხვადასხვა ქვეყნის წარმომადგენლები არიან. ინტერნაციონალი, თითოეულ ჩვენს ქვეყანაში,  უკვე არსებობს. ეს იმის მსგავსია, რომ თუ  შენ მიიღებ  გარკვეული რაოდენობის ლტოლვილებს, მათგან ნაწილი დარჩება და გახდება მსოფლიოს შენივე  კონცეფციის ნაწილი. ამიტომ, ჩვენ გვჭირდება ბევრად უფრო ძლიერი საერთაშორისო მსოფლმხედველობა, ვიდრე ეს წინარე პერიოდში იყო.  ჩემთვის ევროპა  ურჩხული არაა და შესაძლოა გახდეს დადებითი შინაარსის მატარებელი.  ის ჯერ კიდევ არაა  მხოლოდ ბიუროკრატების ევროპა.

ჩვენ ლტოლვილების  მასობრივი ნაკადების მომსწრენი ვართ. რას ფიქრობთ ამ ფენომენის მიმართ ბერძნულ დამოკიდებულებაზე?

ვიცი რომ ადამიანები, რომლებიც  სიღარიბეში არიან, უკეთესად გაუგებენ მათ, ვისაც უჭირთ, ვიდრე ამას ეგოიზმის ტყვეობაში ჩავარდნილი გულგრილი ადამიანები აკეთებენ.  საბერძნეთმა ამის გარკვეული უნარი ნამდვილად გამოავლინა. თუ რა უნდა გაკეთდეს, ცხადია,  წინააღმდეგობრივი ხასიათისაა, და  ამ ლტოლვილებთან მიმართებით- რაღაც უნდა ჩამოყალიბდეს. ეს უფრო განსაცვიფრებელი ხდება იმ მხრივ, რომ  ბერძნები არ არინ მარტივ სიტუაციაში და ისინი დღესაც პროტესტს გამოთქვამენ. ვფიქრობ, ეს მომავლისათვის საინტერესო სუბიექტურობაა, რათა შეიქმნას ხალხთა კავშირი. იმ ხალხისაგან, რომელიც  არ იქნება შენი სამყაროდან.   ისინი რაღაცას გააკეთებენ.  ვფიქრობ, რომ უწინდელი ინტერნაციონალიზმი მაინც ნაციონალური  და  ფედერაციის საკითხი იყო. ინტერნაციონალს თითოეული ქვეყნიდან ჰყავდა წარმომადგენელი. თუმცა სრულყოფილი- ჭეშმარიტი ინტერნაციონალი იქნება, ხალხთა ინტერნაციონალი.

შენ არა მხოლოდ პოლიტიკაზე საუბრობ, არამედ სიყვარულზეც, როგორც ჭეშმარიტებაზე. შენი აზრით, რამდენადაა შესაძლებელი რომ სიყვარულის მაგიამ სოციალურ შეზღუდვებსა და დროს გაუძლოს?

პარადოქსულია, რომ სიყვარულსა და რევოლუციურ პოლიტიკას შორის საერთო არსებობს. ეს ხდება იმიტომ, რადგან ფუნდამენტურად ყველაფერი შემთხვევებით იწყება. სიყვარული მოულოდნელი შეხვედრით იწყება. ისეთი შანსით, რომელიც აყალიბებს სიყვარულის შესაძლებლობას. სინამდვილეში ეს შანსი რეალობაშია ჩაწერილი. მსოფლიო ლიტერატურის უდიდესი ნაწილი ნამდვილად წინააღმდეგობაა ამ შანსის მიღებასა და  მშობლების მიერ ქორწინებას შორის. ნამუშევრები ან პიესები ეძღვნებათ ახალგაზრდებს, რომელთაც ერთმანეთი უყვართ. ეტაკებიან იმას, რაც მათ ოჯახებს უკვე მოწყობილი აქვთ. ეს იმაზე მიუთითებს, რომ  ყველამ დიდი ხანია შენიშნა სიყვარულის შემოქმედებითი სინგულარულობა.  ეს არ არის მხოლოდ არსებული სოციალური წესრიგის  საბოლოო საკითხი, იგი ყველაფერს არღვევს. თითოეულ შემთხვევაში ჩვენ იმავე პრობლემას ვაწყდებით,  რაც მას შემდგომ მოსდევს;  ჩვენ რაღაც უნდა ავაშენოთ. სიყვარული შეუძლებელია შეჩერდეს დაოჯახების ეპიფანიით, არამედ უნდა გახდეს ნაგებობა. ზუსტად ის, რაც უნდა აშენდეს, არის სამყაროს გამოცდილება -"ორისათვის". ეს სრულიად საოცარია, რადგან ჩვენ ყოველთვის ვგრძნობთ სამყაროს, როგორც პირად გამოცდილებას: იმას რასაც ვხედავთ, ვგრძნობთ სიყვარულით, რაც ნამდვილად "ორს" შორის უნდა წარმოიქმნას. ეს გულისხმობს იმას, რომ როდესაც  ორი ადამიანი მოგზაურობს, ისინი ნამდვილად მოგზაურობენ-როგორც ორნი. თქვენ იდენტურ საგნებს ხედავთ, მაგრამ ხედავთ განსხვავებულად. განიხილავთ ამ განსხვავებას და ამ განსხვავებაში ხართ მოქცეულნი. და, რა თქმა უნდა, ბავშვების ყოლის გადაწყვეტილება ერთად უნდა მიიღოთ. ეს პატარა გადაწყვეტილება  საბოლოო ჯამში გარდაიქმნება იმად, რომ ეს არ იქნება იზოლირებული პიროვნების გადაწყვეტილება, არამედ  წარმოადგენს ორი ადამიანის გადაწყვეტილებას. ასე რომ სიყვარული არის რაღაც უწყვეტი გამოცდილება, რაც ერთობლივი ძალისხმევითაა აშენებული. ეს სიყვარულის დაუსრულებელი დროა. ხანდახან იგი სოციალისტური სახელმწიფოების მსგავსად  განიცდის მარცხს,  რადგან  მოცემულ მომენტში ორი ადამიანიდან ერთ-ერთი (ან  ორივე მათგანი) ვეღარ ახერხებს ამ ორობითობის საკუთარ თავზე აღებას. ორობითობა- საკუთარ გადაწვეტილებებში. წინააღმდეგობები წარმოიქმნებიან, რადგან მათ ჩვენ ვერ ვაგვარებთ. ვფიქრობ, რომ  ბედნიერება და  სიყვარულის ძალა ამ კრიზისების გადალახვით მიიღწევა. სიყვარულის დროს არაფერია იმაზე შესანიშნავი ვიდრე შერიგება, რომელიც კრიზისებს მოსდევს. ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩვენ საბოლოოდ ვგრძნობთ, რომ შესაძლებელია ისეთი რაღაცის აშენება, რაზეც არც გვიოცნებია. ამიტომ არ უნდნა გვეშინოდეს  გარდაუვალი კრიზისების. პოლიტიკის მსგავსად, სიყვარული  სწორედ ამიტომ წარმოადგენს პრობლემების გადაჭრის გზას.  თუ ჩვენ შევიყვარებთ და ჩვენ თავს ვეტყვით, რომ ეს ყოველივე თავისთავად იარსებებს  და არ გადავეყრებით  პრობლემებს,  ჩვენ მცდარი ნაბიჯებით ვივლით.

 

[1] ესპანეთში მკაცრი ეკონომიის წინაამღდეგ გაჩენილი მოძრაობა. ასევე მოიხსენიებენ- 15-M მოძრაობად, რომელიც სათავეს 2011 წლის 15 მაისს იღებს.

ინტერვიუერი - Costas Mavroidis

წყარო: http://www.versobooks.com/blogs/2652-alain-badiou-on-politics-communism-and-love

 

[1] ესპანეთში მკაცრი ეკონომიის წინაამღდეგ გაჩენილი მოძრაობა. ასევე მოიხსენიებენ- 15-M მოძრაობად, რომელიც სათავეს 2011 წლის 15 მაისს იღებს.

 

ამავე რუბრიკაში
  კვირის პოპულარული