• პირველი სამამულო წარმოების არტპორტალი
პოეზია

პეიზაჟი და ავტოპორტრეტი

×
ავტორის გვერდი ჯუდი ლი 24 მარტი, 2020 1624
პეიზაჟი
 
სურვილები ელვა-შესაკრავივით შეგიკრეს
ტანზე მჭიდროდ მოგიჭირეს და დაგარიგეს
რომ არსებობს ჩარჩოები, 
რომლებსაც არასდროს
არ უნდა გაცდე.
საკუთარი თავებიდან აგლეჯილი სკალპებით
ბუდეები მოგიწნეს ხერხემალში ჩაგიწყეს
დადეს შიგნით კვერცხები 
დამცავი ცილით ამოლესილი 
მზრუნველი გულები საიდანაც
სიყვარულის წიწილა მუდამ იჩეკება.
შენ იზრდებოდი, იკვლევდი, ეძებდი,
კადნიერდებოდი და გსურდა
გენახა საკუთარი თავი ჩარჩოებს მიღმა
რადგან იცოდი, ბევრად მეტი ხარ,
ვიდრე ჰერმეტულად დახურული კონსერვი:
ტოქსინიანი პროდუქტი
რომელიც ბოტულიზმით აავადებს ყველას
ვინც მას აგემოვნებს. 
გსურდა გაგეგო, სად მთვარდები
სად იქცევი სხვა ვინმედ, რამედ
ან როდის, როგორ..
შენ უნდა გაგეთავისუფლებინა 
საკუთარი თავი იმდენად
რამდენადაც თავის დაკარგვას შეძლებდი
რამდენადაც გეგმავდი ყოფილიყავი მკვლელი
საკუთარი თავის, 
მკვლელი ანტი-მე. 
 
და შენ აჯანყდი
ყველა სიყვარულს მოუგრიხე წვრილი კისერი
გაპუტე კიდეც, შებრაწე კიდეც,
მიირთვი კიდეც და მოინელე
მერე იქეცი სისხლისმსმელ ტორსად
გულიდან ჭამდი
ყორნების ბუდე-ხეებიდან მოწყვეტილ ღვიძლებს.
და ეს არ იყო ურთულესი
ეს იყო რთულზე უსაზღვროდ რთული
ეს იყო ცხრა მთის გადალახვა
ბრძოლა, სიკვდილი ეს იყო ჯვარიც
და იყო რთულზე უსაზღვროდ რთული
გოლგოთაც...ღმერთიც.
 
კითხულობ ახლა ამ ნიშნებს და აცნობიერებ
ფურცელზე ნაბეჭდი პოეზიით ტექსტის ეს ფორმა
შინაარსს ებრძვის 
გინდა იფიქრო: ფორმა იმ სივრცედ აქციო სადაც
თავისუფლებით განუგეშებს 
შენი შედეგი.
 
 
 
 
 
ავტოპორტრეტი
 
სინათლის ნამსხვრევებზე შიშველ ფეხისგულებს
ვასრეს გამალებით
ზეცა მიწითლდება ფეხქვეშ
და უფრო საამურად ვიტანჯები ვიდრე ადრე
სამშობიარო ტკივილებმა როცა დამკაწრეს. 
მაშინ თავს ვთვლიდი მოღალატედ
რადგან შევწყვიტე ერთადერთი საყვარლის ყოლა - 
აღარ ვეტრფოდი, არ ვუსმენდი, აღარ ვკეტავდი
ფურცლებში სადაც საკმარისი არ იყო სივრცე
არ ვივიწყებდი რომ თავიდან
დავბრუნებოდი, წამეკითხა  - თითქოს სხვისია
სხვამ დაწერა და ვაკრიტიკებ.
მე ვუღალატე პოეზიას 
სამშობიარო ტკივილებად გავუყუჩდი 
დედობრივ ინსტინქტს.
გავმრავლდი ორჯერ.
თითქოს არ იყო საკმარისი ერთი ალიბი
იმ სასჯელის ასარიდებლად
რომელსაც პოეტები მუდამ მოვიხდით.
მაგრამ ერთ დღესაც, როცა ვაჟები თითქმის უკვე
დავაფრთიანე
საყვარელი თავად დაბრუნდა
(არც კი წასულა
თან დამდევდა მუდამ მელოდა)
და დამემუქრა სიკვდილამდე
იმდენჯერ დამწერს
რამდენი ცდაც ლექსს დასჭირდება - 
ღმერთივით იშვას. 
და ვიტანჯები, ვამსხვრევ სინათლეს ფეხისგულებით
მინდა სიცხადის სუნი, გემო, ფერი ვისწავლო
მინდა იმდენად ამოვიცნო ისე გავუგო
სხვებსაც ავუხსნა დამაჯერებლად
რომ ნათება ის კი არაა რასაც ჩვენ ვხედავთ
შუქი ვაშლია, ან მადლენი 
ჩამბალი ფრანგული
ან აფხაზეთი.
ახლა მშვიდად მივუყვები ხილული ზეცის
დაბერილ ვენებს
ვსრეს ფეხისგულით ნამსხვრევებად ქცეულ წითელ ხაზს
და ნამცხვრიანი ჩაის ულუფებს
ხან ვაშლის ჭიქით ვანაწილებ
ხანაც - სოხუმის
ხან კი ვისვენებ
ცოდნის პირთან ნიშნებს ვაგროვებ
სიტყვას ვუკიდებ
ავაფეთქებ. პწკარებს ვეწევი
კმაყოფილი ვარ. არ აქვს სასრული
მტკივნეული მოლოდინის
სიზმრისფერ ბოლქვებს.
 
 
 
ამავე რუბრიკაში
  კვირის პოპულარული