“ქვევრსჩავძახე-ამომძახა: სულელო, ნუ მაწუხებო”
აქედანისეშორითჩანხართ
შენც და სოხუმიც.
გამოვიქეცი.
დაშეიძლებამოხდაასეც:
მზერადავმალე
დაგზაზევიდექ
დაგზაიყოსისეარსაით,
ისეარსაითიყოგზა რომ,
გაშლილტრამალზე
მდინარეებიშეერთდნენ და გაითავისეს,
რომდროაფეხქვეშმოიქციონ
სათავეშენი.
სისხლჩაქცევებითსავსემიწას
პირიმობანეს,
კენჭებიდედებსბრძოლისველზემოკლულთეძებდნენ.
დედებისისხლშიტივტივებდნენ,
იდგასაღამო
გვამებისათვისსველბელტებადშლიდნენსარეცელს.
გადამაფარე, გთხოვ, სიბრმავე
როგორცსაბანი,
რომსისასტიკეგანდინებასგადავაბრალო,
გადამაფარეგთხოვ, სიტყვები,
რომარდავმუნჯდე
დაესდუმილიარმეგონოსმთელისამყარო.
-ზევითხელები!
ქარიკედელს.
ყველაკედელზე!...
ვიდგეუფერო- წითელფერადრომშემიფერო.
ზევითხელები!
სიჩუმეა და ესკადრონზე
ვიდგეუსახოყველაშვილად რომ დამინახო
დათუერთ-ერთშითავიმაინცამოიცანი-
სამჯერარგამცე!
არდამიძახო!
გახმებაყველამოსავალიჩემს წინ ამაღამ.
გაქრებაყველაჰორიზონტიჩემს წინ ამაღამ.
დაწვებაყველანაგებობაჩემს წინ ამაღამ
ძილში.
ბარაბა! ნაქურდალცხენს
ვერცხლიტომრებითგადაჰკიდეს და
მომიხურესცხვირწინდარაბა.
-ზევითხელები!
ქარიმთაზე
ყველამწვერვალზე!...
ვიდგეუშვილო- ყველაშვილის წინ რომ მიშვილო.
ზევითხელები!
იშუშხებახორციწალამზე.
ვიდგეუხორცო- ყველასსისხლად რომ შემიხორცო
დათუერთხელაცჩემისისხლიაღარგეყოფა
გზამოუჭრიათ-
არდამიძახო.
აქედანისეშორითჩანხართ
შენც და სოხუმიც.
გამოვიქეცი.
