სახლში ვიჯექი და ყვერებს ვიფხანდი. საქმე არ მქონდა. ჰო, შიგადაშიგ სიგარეტსაც ვეწეოდი. რობის ვუსმენდი. მე არა მაქვს ფეხსაცმელი, შენ რომ შეგიყვარო. არა, ასწორებს. დიდი ხანია მივხვდი, რომ საიფაის კითხვას ქვეყანაში, სადაც მე ვცხოვრობ, აზრი არ აქვს. ბრედბერი? საიმაკი? კლარკი? გინდათ უფრო შორს, აზიმოვი, ჩაპეკი? რობოტები მოძველებული პონტია, ჩვენთან დაჟე მინისტრის მოადგილის ჩათ-ბოტი არსებობს, შედიხარ და ებაზრები. თან შანსი არაა, ერთი პასუხი მაინც ვერ გაარტყას. აქ მარტივი ხალხი ცხოვრობს. გავმაზავ, რომ კოკა სეფერთელაძე ახლა ფარულ შეთქმულებას ამზადებს რობო-კოკას წინააღმდეგ, მისი დისკრედიტირება უნდა. ჩაძირვა, რა. ეშინია ადგილი არ აახიოს. რობო-კოკას შეუძლია ისწავლოს, კოკას სწავლის დრო კიდევ წავიდა, ძმაო. ახლა შვილებს უნდა მიხედოს, ქვეყანას მიხედოს, ეროვნული კოსტუმების განვითარებას უნდა მიხედოს, ყველას კომფორტი უნდა შეუქმნას. თუმცა ახლა ეგ მკვდარი თემაა, დაწყებულს დავუბრუნდეთ.

მოკლედ, საიფაის აღარ ვკითხულობ, აღარც ფილმებს ვუყურებ. სულ ახალი ამბები მაქვს ჩართული. 3D მთავრობა, ფეისბუქ ქალაქი - ლაზიკა, კოკას ჩათ-ბოტი, მიდი და ინატრე უკეთესი საი-ფაი. სულ ვამბობ, მე საქართველოში რომ არ ვცხოვრობდე, ამ ქვეყანაზე გავჭედავდი, ისე დამევასებოდა-თქო. უბრალოდ, როცა აქ ხარ და ეგეთი აბსურდი (გასაგებ ენაზე ხუინა) შენზე გადადის, ტეხავს. თორემ დალშე რა პრობლემაა?! აქ ხალხი ატრაკებს პრეზიდენტი წავიდესო, მე კიდევ მინდა რომ დარჩეს. სუფთა ცნობისმოყვარეობის ამბავია, მაინტერესებს მისი ფანტაზია რამდენს გაქაჩავს, შეიძლება ცოტა ხანში მთვარის ათვისება დავიწყოთ, ადამიანები იუ-ეს-ბი კვებაზე გადავიყვანოთ (არადა, ძალიან მარტივია, ტრაკში ტენი პორტის კაბელს და ტვირთავ ხაჭაპურს, საცივს, ჩაქაფულს და ასეთ რამეებს, საჭმლის ფული ისედაც მაგრად ჭირს) ან კიდევ პლუტონისთვის პლანეტის სტატუსის დაბრუნების სურვილით ერთიანი ეროვნული მოძრაობა დავიწყოთ და ორკების ავტონომია ვაღიაროთ რუსეთში, მერე რა, რომ ორკები რუსეთში ან არსებობენ, ან არა - ძაან არ გავიგოთ, რუსულ არხებს მაინც არ აჩვენებენ და. ათასი რამე შეიძლება. ვამბობ, კიდევაა ეს კაცი ასარჩევი-მეთქი.

იმ დღესაც საი-ფაი ნიუსს ვუყურებდი და უცებ ჯონდი გაიჩითა. ბაზრობდა აჭარა ტრეფიკინგის მექა გახდაო. მთელი მსოფლიოდან ჩამოყავთ ქალები, მათ შორის არასრულწლოვანი გოგოები და თურქეთში გადაყავთო. თურქები ტრეფიკინგს ხელს უწყობენ და ჩვენს ტერიტორიებს ითვისებენო. ამაზე პარლამენტის თავმჯდომარემ თქვა, რომ თურქეთი ჩვენი მეზობელი და პარტნიორია და მისი დისკრიმინაცია არ მომწონსო. ერთადერთი ქვეყანა, რომელიც ჩვენს მიწებს ითვისებს, რუსეთია და აი, ვის უნდა ვებრძოლოთო. ტრეფიკინგს კიდევ ეშველება რამეო, მაგრამ თქვენ ენას მოუკელითო. მოკლედ, ჩუვაკია რა. თავდაჯერებული, როგორც რობოტი, რომელიც ერთ ბრძანებას მიყვება და თავის საქმეს სულ აკეთებს. ეგრეა დაპროგრამებული და შეეცი, თუ გინდა. ამაზე ჯონდიმ დაზადნა. სახეზე ეწერა „ჰო, კაი“. საერთოდ ეგ სახე ვინმემ, რომ დასქრინოს და „ჰო,კაი“ მიმი შექმნას. გაასწორებს. ეროვნული წარმოების მიმები გაგვიჩნდება და სამყარო გაგვიცნობს. მერე ტურისტებს მოიზიდავს ჯონდის „ჰო,კაი“ სიფათი და ეგაა. ავშენდებით. წარმოიდგინეთ სარეკლამო რგოლი : „მხოლოდ საქართველოში, „ჰო,კაი“ მიმთან სურათის გადაღება მუტლის ფორმის პარლამენტის წინ, სულ რაღაც 10 დოლარი“. ახლა ეს მილიონ ტურისტზე გაამრავლეთ და ნახავთ რა სარგებლობა მოაქვს ჯონდის.

ჯონდის ამბავმა დამაფიქრა. იდეაა, ხო იცი. უკრაინელი და აზიელი არასრულწლოვანი გოგოებით გატენილი ბათუმი და სარფის საბაჟო. ჩელენჯ ესეფთიდ. აბა მეც ქეთა გაბიანი ხომ არ ვარ, რომ არ ვიცოდე რას აკეთებენ არალეგალი არასრუწლოვანი გოგოები საბერძნეთში, თურქეთში და თუ გინდათ აჭარაში. ტყნაურობენ. მარტივია რა, მიდიხარ, ამბობ: „სმექ მაი ბიჩ აფ“, იხდი ესე 50 დოლარს და გერლ ონ თობ, ჰარდქორ ანალი და დიფსროუთი განაღდებული გაქვს. გინდა პირში გაუთავე, გინდა სახეზე და გინდა სათვალის ქვემოდან დაუმიზნე. ძლივს რაღაც გამიხარდა, რა.

* * *

აქედან მანქანით დავაწექი. გაზზე ფეხი მქონდა მიჭერილი და მცხეთის გადასახვევს ვუახლოვდებოდი. აქ, ახლოს, წილკანია. წილკანი ყველაზე წმინდა ადგილია საქართველოში. აქ სულ იხარშება მანაგუა. ჰოდა მეც ვიფიქრე, სანამ ბათუმში ჩავალ ცოტას დავზაპრავკდები-მეთქი. გადავუხვიე. იქ რამდენიმე კუტოკი ვიცი, სადაც ერთ ყავის ჭიქას არასდროს დაგამადლიან. შევიარე. ბიჭებმა გამიხსენეს, კაკ რაზ იმ მომენტში ჰქონდათ სგუშონი ახალი ჩასხმული. სანამ მოიხარშებოდა, ერთი მასტერკა დავატრიალეთ. გაასწორა. მანაგუას მოხარშვა მაგარი საინტერესო პროექტია. რაღაც ფუღუს მომზადებას ჰგავს. პროსტა ის უფრო ტრაკში პერო დვიჟენიაა. აქ, ყოველ შემთხვევაში. მისტიკა და რამე, ფუღუ ფრთხილად უნდა მოამზადო, თორემ დაგბრიდავს. მანაგუა კიდევ კაკ რაზ ისე უნდა მოხარშო, რომ დაგბრიდოს. გენა სულ ეგრე ხარშავს, მასტერია. არ გამოვრიცხავ, რომ ოდესმე ქვეყნის მთავარი მზარეული გახდეს და აი მერე ნახეთ თქვენ დანძრევა. მამენტ, დანძრევა თქვენ იკითხეთ, თორემ მე ძალიანაც გამისწორდება. როგორც იყო, გენამ ხარშვა დაამთავრა და მანგოს პირველი გლატოკიც ეგრევე ჩავუშვი. მანგუსტას, როგორც ერთი ჩემი ძმაკაცი ეძახის. სასტავმა მერე საშუალო კოკა-კოლის ბოთლიც გამივსო ნახევრამდე. გზაზე მიდიხარ და გაიყოლეო, ჰოდა ეგეც შენი დაზაპრავკება. ბოთლი ჯინსის უკანა ჯიბეში ჩავიდე და მანქანამდე ფეხით მივედი.

მანგოს მუღამი მუდმივი პრიხოდია. გინდა - არ გინდა, პრიხოდი მაინც აქვს. ზოგჯერ იღლები და გინდება, რომ აღარ მოიტანოს, მაგრამ მაინც მოაქვს. ჰოდა ამიტომაც უყვარს სასტავს მანგო, წარაკუა პონტი არაა. ერთხელ გახსნას და მერე თავი დაგანებოს. თან თითო შემოსვლაზე გაზს უფრო მაგრად აჭერ და ფრიი, ტაილანდელი პრასწიტუტკებისკენ, რომლებიც მანამ უნდა მოიტყნან, სანამ ვინმე ბანჯგვიალი თურქი დაარჭობთ.

რიკოთი მაგარი ტასკაა, თან მანგუსტაც განსაკუთრებულად რიკოთზე ხსნის. მე ამ დროს კრავასტოკს ვუსმენ. გეს. ასე ქვია სიმღერა. გ(ჰ)ალუცინოგენი, ეიფორეტიკი, სტიმულატორი. ტიპი თავიდანვე აიასნებს, მე რა ვიცი, წმინდანებს თავში რა უდევთ, ჩემი საქმე არაა, ამიტომ ჩემსას ვატრაკებო. ჰოდა, მეც ეგრე ვარ. ყველაფერი ისეა, როგორცაა და დალშე გკიდია რა. ახლა ეს ყველაფერი ფილოსოფიურად რომ აგიხსნათ და პახოდუ, ერთ-ორი თესლი პარალელიც დავდო, ერთ დღეში ინტერნეტ-სთარი გავხდები. პროსტა მე მაგდენი არ ვიცი, ამიტომ ისე ვბაზრობ, როგორც მესმის მარშუტკაში, ბირჟაზე და სასაუზმე ფიმფაში(ოცნების ბორდელი ყველასთვის, ვისაც 30 ლარად უმახინჯესი ქალის მოტყვნა უნდა). ჰოდა ამის დედაც მოვტყან, რეზო მიშველაძე ხომ არ ვარ 800–გვერდიანი გრძნობების კანკანი დავდო აქ, თან უკვე ჩოლოქზეც გადავედი. ამიტომ ამიტანეთ, რა.

ეს რა შუაში იყო? არა რა, მანგო აყლევებს. Personal experience.

* * *

გინდათ ყლე მეძახეთ და გინდათ ჰუმბერტ ჰუმბერტი, მაგრამ ეს არასრულწლოვანი ნაშები მაგრად მევასება. ასე ვთქვათ, თოთო კლიტორი. აბა მიხვალ ხოლმე ვინმე პიპეცგამოცდილ მილფთან და იმას ყლე კი არა სულ დინამიტი რომ შეუგორო, მაინც ვერაფერს მიხვდება. პატარა გოგოები კიდევ იხევიან, ისე ყვირიან ხოლმე, თან მაგრად ჟიმაობენ, ხალისი აქვთ. თანაც ბათუმში იმ დროს ჩავდივარ, როცა ჯერ სეზონი არ დაწყებულა და ქალაქიც კარგად არაა შეფუთული. სადაც არ უნდა გაიხედო ყველგან თანამედროვე არქიტექტურის ნიმუში თუ რაღაც ასეთი გხვდება, ამ თემაშიც სლაბი ვარ და ახლა პოსტმოდერნულ კიჩზე არქიტექტურაში ნუ მაბაზრებთ რა. ეგ ვინმე სხვამ, ვინც ლექციებს არ მაზავდა და თუ მიდიოდა კიდევ მაგარი მოწეული არ იჯდა და ლექტორს მარსელიოზას არ ამღერებდა ხოლმე. კაკ რაზ ეგეთი ტიპები ახსნიან საკაიფოდ, რამის გამო ხომ უნდა იყვნენ კაი ტიპები?! ჰოდა, მე თავი დამანებეთ. ჩემთვის ახლა მთავარი ისაა, რომ ქალაქში რამდენიმე მასტი დავლანდე, რომელსაც დიდი ჯაჭვში 5-6 ქალი ჰყავს შებმული, ყველასთვის აშეინიკები გაკეთებული და აქეთ-იქეთ დაათრევს. როცა ასეთ კალიგულასდროინდელი რომის სცენას ვხედავ ჩემთან პატარა ბავშვი მოდის სკეიტით და ფლაერს მაძლევს : ”სარფის საბაჟო, თურქეთის მხარეს, ყველაზე მაგარი და იაფი ბოზები სამყაროში აასრულებენ თქვენს ყველაზე ირეალურ სექსუალურ ფანტაზიებს. ბონუსი გურჯებისთვის : ნასკის გახდა უფასოდ, გახდილი ნასკის პირში ჩატენვა პლუს 5 დოლარი, ტრაკით შეწოვა - 10.”

სარფი რა ტიხუანა გახდა, აზრზე ხართ? მალე აქ აზარტული თამაშები გაიჩითება, ნარკატა, სასმელი და შაურმა, თავისთავად. პროსტა ერთია, რომ აქ ბოზების კონკურენციაა საკაიფო. ქართველ ბოზებს ის პლუსი აქვთ, რომ თურქეთში თავისუფლად გადავლენ, მაგრამ მინუსი ისაა, რომ მახინჯები არიან. უკრაინელები და ტაილანდელები როგორმე არალეგალურად უნდა გადაათრიო, ავტობუსის ბაგაჟნიკში ჩატენო ან ბიოტუალეტში ჩაამონტაჟო. ლეგალური ბოზობა კიდევ ძვირია, თანაც უხარისხო და ვაფშემ, ლოქალ ბოზი რომ მჭირდებოდეს თბილისშიც დავრჩებოდი. ამიტომ უფრო ტაის უნდა მივაწვე. ერთ ასეთ ტიპს ავეკიდე, ნაშებს რომ დაათრევდა აქეთ-იქით.

სისტემა მარტივი პრინციპით მუშაობდა. პროსტიტუციას ქაოსი არ უყვარს, ძმაო. თავიდან მასტს (ე.წ ფი-აი-ემ-ფის, იგივე სუტინიორს, იგივე შმარავოზს და იგივე მამაშას) ჯაჭვში 5-6 ქალი ჰყავდა შებმული. სხვადასხვა კალიბრის და გემოვნების, არასრულწლოვანი, სრულწლოვანი, დიდძუძუებიანი, პატარაძუძუებიანი, ქერა, რიჟა, ბრუნეტკა, მოკლედ, ოღონდ ისურვე. მერე დადიოდა ასე სასტუმროებში და თითოში თითო ბოზს ტოვებდა. ეს ბოზები კიდევ დაყვებოდნენ. რამდენიმე საათში ეს ტიპი სასტუმროში ბრუნდებოდა და ბოზი მოყავდა. სერვისს შეიძლება ბოზი მიტანით დავარქვათ. როგორც პიცა, ოღონდ ეს ცოტა სპეციფიკური პროდუქტია. ერთი გოგო იყო მთელ ამ რიგში. ბრუნეტი აზიელი, პატარა ძუძუებით და შეშინებული სახით. აშკარად ეტყობოდა, რომ ბავშვი იყო და მამამისმაც სასწავლებლად გამოუშვა მზიანი ტაილანდიდან, მაგრამ ვერ მიართვეს. უფრო სწორად, როგორ არ მიართვეს, მაგრამ დიპლომი არ მიართვეს, ასევე ცოტა სპეციფიკური პროდუქტი მიართვეს, რომლის გადაყლაპვაც, პირველ ჯერზე, დარწმუნებული ვარ, მაგრად გაუჭირდებოდა. მერე დაიწყებდა თვალების ფაფხურს და ვითომ ეს რა გაუგებროში მოვყევი როჟას დაკერავდა, მაგრამ მაინც გადაყლაპავდა. ბოლოს, ნელ-ნელა შეეჩვეოდა, გაუშინაურდებოდა და სულ ლიტრიანი ბანკებით დალევდა ხოლმე. უბრალოდ ახლა ლიტრიანი ბანკის დონეზე არ იყო მისული. ეს გოგო დამევასა, ზუსტად ის ჰქონდა, რაც მე ყველაზე მეტად მომწონს ქალებში.

ლოგიკურია დაისვას კითხვა თუ რა მომწონს მე ქალებში ყველაზე მეტად. აი ზოგს ხომ ძუძუები მოსწონს, ზოგს ფეხები, ზოგს თვალები, ზოგს სულიერი მშვენიერება, ზოგს ინტელექტი (თუმცა ეს როგორ უნდა იხმარო აზრზე არ ვარ), მაგრამ მე, ყველაზე მეტად სულ მენჯებს ვაკვირდები. ჰო, მენჯებს რა. რაც უფრო წვრილი და ვიწრო აქვს მენჯი, მით უფრო ვიწრო ექნება ის, რაც მე ყველაზე მეტად მომწონს ქალებში.

ბოზების მწყემსს კიდევ დიდი ხანი ვსდიე და ბოლოს, როცა გოგოები საჭმელად ჩაიყვანა ერთ-ერთ ბარში თან ჩავყევი. ტიპმა აჭარული ხაჭაპური შეუკვეთა, თან ნაშებს ტვინს უტყნავდა ჩვენი ნაციონალური კერძი გასინჯეთო. ამათმა კიდევ, როგორც რაღაც თეთრი დაინახეს და ზედ კვერცხიც დალანდეს, ეგრევე პანიკა ატეხეს. დაიძაბნენ. ზოგს გული აერია. მოკლედ, სიტუაცია ასეთია. ბარში ზის შმარავოზი, 6 ნაშა, აქედან ერთ-ერთი მაგრად მევასება, იქვე ვარ მე და ნახევრად სავსე მანაგუის ბოთლი. თან ეს მანაგუა ისეთი მაგარია, რომ მეშინია კიდეც დალევა. ტიპს ეგრევე გვერდით მივუჯექი, უეჭველი კლიენტი ვარ-მეთქი, გავუიასნე. იმანაც დაჯექიო, ქართველობა და რამეო, სტუმართმოყვარე ერი ვართო, პროსტა ამათმა შემცესო. ტიპს თავისი საქმე უკვე ყელში ჰქონდა ამოსული, ჰოდა მეც ეგრევე მანგუსტა დავაძრე და ურთიერთობა გაცილებით უფრო მარტივი და საინტერესო გახდა.

 ერთი საათის შემდეგ ეს გამოქლიავებული უკვე ძმობას მეფიცებოდა, ნაშას ხელი დაადე და წაიყვანე, ჩემს ხარჯზეო, მეუბნებოდა. მერე ერთი მაგარი ამბავი მომიყვა. საქმე იმაშია, რომ ბოზთა ბატონი სტუდენტი იყო და ზაფხულში ცოტა ფულის გაკეთება უნდოდა. მითხრა ჩემთან ვიღაც ტიპები მოვიდნენ, შავი ჯიპებით და რამეო. მოწმობაც მაჩვენეს პოლიციიდან ვართო და ეს ბიზნესი შემომთავაზესო. ახლა ეგეთი პოლიტიკააო, ძმაო, ტყნაურის გარეშე კურორტი არ ფასობს, თუ ვინმე კარგი ჰაერი უნდა კიდევ ააჯვას ბახმაროში ბათუმში რას ეტენებაო?! მოკლედ, ამ ტიპებმა უეჭველ კანალზე დასვეს ჩვენი ფიაემფი და უთხრეს, 6 სასტურმოს ჩაიბარებ, სულ იმ კვადრატში იმოძრავებ (როგორც პატრული, ოღონდ უფრო სასიამოვნო დასანახი) და როგორც კი დაგირეკავენ ეგრევე ნაშას აუყვან ვინმესო. პასტანოვკაა რა, ძმაო. ხომ ვიძახდი, ყველაფერი პასტანოვკაა. ახლა კიდევ ვინმე გამოყლევებულ ტურისტს ეგონება, რომ საქართველო ისეთი აღვირახსნილი სექსის ქვეყანაა, რომ შევეცით ფრანგების მეღსი ბოკულს და გერმანელების დას იზ ფანტასტიშს. ტიპები ჩავლენ და ამ ისტორიებს მოყვებიან, არადა ტყუილია. ჩვენი გადასახადები, რომლითაც მგონია, რომ ბებიაჩემის პენსიას ვიხდი, ქვეყანაში ბოზების ჩამოყვანაზე იხარჯება. ეჰჰ. ისე, რას ერჩი, ჭკუა უხმარიათ, ყველაზე კარგი პროდუქცია შემოაქვთ ქვეყანაში. ტაი-უკრაინა.

თუმცა ბოზების ისტორია იმ ტიპის მონაყოლიდან ყველაზე ნაკლებად საინტერესოდ მეჩვენა. ტიპმა მითხრა, რომ ბათუმში ახალ ცათამბჯენს აშენებენ. პრეზიდენტი გაიჩითა დაჟეო. და პრეზიდენტმა იბაზრა აქ ისეთ თესლ ჩათამბჯენს ავშენებ მთელი მსოფლიო გამოყლევდებაო. ცათამბჯენი 50 სართუალიანი იქნება და იქ უნივერსიტეტი გადავა. ნუ გასაკვირი ისაა, რომ ამ ცათამბჯენის 35-ე სართულზე ეშმაკის ბორბალი იქნება. ახუიეწ. სწავლობ, ბიოლოგიას ან რამე ასეთ კვერცხობას, მერე ადიხარ 36-ეზე წიგნს იღებ ბიბლიოთეკიდან, ბუფეტში ლობიანს უკვეთავ, მერე ჩამოდიხარ 35-ეზე და ეშმაკის ბორბლით კატაობ. მანგოს უკვე გახსნილი ჰქონდა და ნუ ფანტაზიის უნარიც არ მაკლდა არასდროს, მაგრამ ამდენი ნაღდად ვერ გავქაჩე. ვერაფრით წარმოვიდგინე თუ რა უნდა 35-ე სართულზე ცათამბჯენს. ეს საი-ფაიც აღარაა. რაღაც უფრო მეტია, მისტიური, რთული, იქს ფაილზის დვიჟენიაა, ან პოლტერგეისტის, ან კიდევ რავი აბა. თავიდან არ მჯეროდა, პროსტა ტიპმა თავი გაიგიჟა მართლა ეგრეაო. მაგრამ მაინც არ დავიჯერე, ატრაკებ-მეთქი. ეგ შეუძლებელია-თქო

ლაპარაკი აღარ შემეძლო. მასტს ვუთხარი ერთი ნაშა მომყიდე-თქო. თავიდან იწუწუნა, ბოზები დამინძრევენო, პროსტა მერე ვუთხარი მანქანაში გაგიცვლი-მეთქი და დამთანხმდა. ის გოგო წამოვიყვანე, რომ დამევასა. ტაილანდიდან იყო და ძლივს ლუღლუღებდა, მე კიდევ ვამშვიდებდი, თავზე ხელს ვუსვამდი და თან გულში ვფიქრობდი, ამას რას მოვტყნავ-მეთქი.

* * *

ადრე ქუჩაში დავბოდიალობდი და ტიპმა გამაჩერა, კამერით იყო. რა გიყვარს ყველაზე მეტადო, მკითხა. მეც არ დავიბენი და ვუპასუხე : როცა ქალი მაგიდასთან წაკუზული მელოდება-მეთქი. და არ გიყვარსო, რომ შემომიბრუნა, ამაზეც ეგრევე დავახვედრე, როცა იმ ქალს სხვა ტყნავს-მეთქი. მოკლედ, ახლა ჩემი საყვარელი მომენტი იყო, ტაი ნაშამ გაიხადა, მაგიდასთან მივიდა და წაიკუზა.

ტიპშაც ეგონა ჩვეულებრივი დოგისთაილით გამოძვრებოდა. მე კიდევ სიურპრიზი გავუკეთე. ტრაკში შევუდე. აი აქ ვიფიქრე, რომ მონსერატ კაბალიე სცენაზე სულ ტრაკშიყლედამალული გამოდიოდა. ნაშამ ისეთი იყვირა თავი ამტკივდა, ტო. მიყვარს რა ეს არასრულწლოვანი გოგოები. არადა რა იყო ამაში განსაკუთრებული. ცირკთან ვინმეს დაითრევ და გინდა ტრაკში შეუდე, გინდა ყურებში, მაინც ზრდილობისთვის კნავის, წიპა „ასე, დედა?! ასე, შვილო?!“. ჰოდა მე კიდევ ჟიმაობის დროს ეს თბილი და ოჯახური ურთიერთობები მაგრად არ მევასება. მე სცენარების წერაში ფულს რომ მიხდიან წყნარად ვაკეთებ ჩემს საქმეს და ვაგზავნი ხოლმე ბოსთან და ამათაც კეთილსინდისიერი მუშაობა რით ვერ ისწავლეს, რა?

რაც იყო, რა. ჯონდი მართალი აღმოჩნდა, ცოტა ხანში ბათუმის მოსახლეობის მეოთხედი მაინც ბოზები იქნებიან (სექს ვორქერები, უფრო პრადვინუტად რომ ვთქვათ). თანაც რა მაგარია?! კი არ ვიქირავე და რამე. სულ ჩემია, რასაც მინდა იმას ვუზამ. ჰოდა ასე ვიყიდე ჩემი პირველი მონა ქალი, რომლის ყოლაც ყოველთვის მინდოდა. აუ ახლა ფემინისტებმა იცოდნენ რა დისკრიმინაცია დავდე (და მთელი ტექსტია ვდებ) ეგრევე აქციებს გამიმართავდნენ სახლის წინ და მიდი და აიტანე ნეომანანიზმის (ჰეჰ, რა თესლი ტერმინია, მე მოვიგონე, ბოზიშვილი ვიყო)  შემოტევები.

ტაი მონა მაგრად გამომადგა : 1) ცოტა ტაილანდური მასწავლა 2) ტიბეტის და ჩინეთის კომფლიქტის საფუძვლებში საბოლოოდ გამარკვია 3) ათ წუთში ერთხელ მიწოვდა 4) დაბანის დროს ზურგს მიხეხავდა (მაგრად მევასება) 5) დამარწმუნა, რომ ქვეყნის სინგაპურიზაცია დამღუპველია და 6) ტაილანდიდან ბათუმში ჩამოსვლის ამბები მომიყვა, თან ერთ პროექტზეც მელაპარაკა, სახელად : „მინეტშიცა ცათამბჯენში“.

„მინეტშიცა ცათამბჯენში“ უთესლესი პროექტია, რომლის მოსმენის შემდეგაც მივხვდი, თუ რა აკლდა რეი ბრედბერის. მოკლედ, ამ ეშმაკის ბორბალზე, რომელსაც ცათამბჯენის 35-ე სართულზე დაამონტაჟებენ, ასეთი ბონუსი იქნება : „სიურპრიზი თქვენი სკამის ქვემოდან“. ბონუსის მუღამი ისაა, რომ როცა შენთვის, წყნარად, ჭამ ლობიანს და კითხულობ ყვავილების დამტვერვის შესახებ, სკამის ქვემოდან იჩითება ნაშა, შარვალს გიხსნის და მინეტს გიკეთებს. ეს საუკუნის პროექტი უნდა გამოვიდეს და მთავრობა ამაზე ამყარებს თურმე იმედს. იდეა დონალდ ტრამპს და  ჩვენს პრეზიდენტს ერთად მოსვლიათ, როცა გალის მოსაწევი მოწიეს, ვიღაც საშუალოდკარგძუძუებიანი მომღერალი ა ბილივ ა ქენ ფლაი ამღერეს, მერე ჰენგოვერს უყურეს და სანამ ფილმს უყურებდნენ ეს მომღერალი ამათ მინეტს უკეთებდა. ხან ერთისას ჩაიდებდა, ხან მეორისას. თურმე ტრამპს ტვინი მოუტყნია, სახეზე მინდა გავუთავოო, მაგრამ პრეზიდენტი გაუძალიანდა, რას ამბობ, პირში ჯობია, შეჩემაო. საბოლოოდ ვერცერთმა გაათავა და ეს მომღერალიც მაგრად მუტლეს.

                    * * *

მეორე დღეს ქუჩაში გავედი და ამ ამბავს ვეკითხებოდი ხალხს. განა თავს ვიწვავდი და რამე, წიომნად რა. ჩემი ტაი ნაშა სახლში დარჩა, შემპირდა მაგარ რამეს მოგიმზადებო, ჩვენებურსო. გამისწორდა. ტაქსისტებმა არაფერი იცოდნენ, ტოიზდ იცოდნენ, მაგრამ არ ლაპარაკობდნენ. არც სემიჩკის გამყიდველებს დასცდენიათ სიტყვა. როცა დავდიოდი 2 ტიპი დავლანდე. თან დამყვებოდნენ, მაგრამ მე უცებ მოვიხიე და მგონი გადავურჩი.

სახლში მივედი. ხაზეიკა წასული იყო და ბაითი სულ მე მქონდა ჩაბარებული. როცა ოთახში შევედი იქ თვალჩალურჯებული და გიბსში ხელჩასმული ნაშა დამხვდა. საშუალოდკარგი ძუძუებით. ცოტა ხანი ვიფიქრე საიდან მეცნობა-მეთქი და მერე გამახსენდა. მომღერალი იყო, აი ის, ლიდერსა და მეწარმეს რომ ვერ გაათავებინა და მერე მუტლეს. ჩემმა ტაიმ მითხრა, შენი ნახვა უნდოდაო, ჰოდა ამ ნაშამაც დამისვა გვერდით და გაუშვა. მე სულ ასე კი არ ვიყავი, მართლა მაგრად ვმღეროდიო, პროსტა მერე ვერაფრით ვიფიქრებდი თუ ასე დამთავრდებოდაო. მოკლედ, ამ ტიპშამ უცებ მომიხაზა, გავიგე ამ ამბავს იკვლევ, პროსტა ძალიან საშიშიაო. ახუიეწ. დაბადების მოწმობაში ჩავიხედე ეგრევე, მამაჩემი ტარანტინო არ იყო, ცვეტში. აბა რატომ მიდიოდა ყველაფერი ტარანტინოს ფილმივით? ახლა ამის გამო მარსელას უოლასი რომ დამადგეს და ვინსენტ ვეგას ჩემი თავი დაუზაკაზოს, საერთოდ გამოვყლევდები.

ამ მომღერალმა გამიიასნა, ჩათამბჯენს კი არ აშენებენ, უკვე აშენებულიაო, მეც იმ ცათამბჯენში მმუტლეს, პროსტა ეს ეშმაკის ბორბალი მერე დაამატესო. მე ვიფიქრე, ეგ როგორ, აშენებული თუა, რა პონტში ვერ ვხედავთ-მეთქი. ჰოდა ამ ნაშამაც მთავარი მითხრა :  პრეზიდენტს პულტი აქვს, რომელიც თუკი რაღაც ადგილზე დადგები ეგრევე მწვანდება და იმ მწვანე ღილაკს უნდა დააჭიროო. ამ ადგილზე როცა პრეზიდენტი დგება ხოლმე, ცაზე ღრუბელი იჩითება, მაგარი ნისლი წვება და ამ ღრუბებისგან ჩვენი პირველი ლედის გამოსახულება იკვრებაო. ოღონდ აქ ისეთი საყვარელი და მზრუნველი კი არაა, ლატექსი აცვია, თესლი შავი ფიშნეტის გეტრები და ტრუსიკი ვაფშემ ყლეზე კიდიაო. ჰოდა ეს პირველი ლედიც ფეხებს შლის და მისი მუტლის ქვეშ 2 წუთში ცათამბჯენი იჩითებაო.

ამ მომღერალმა ჩუმად ადგილიც მითხრა და მთხოვა, თუკი რაიმეს დაშავებას ვაპირებდი არ დამეზადნა, როგორც კი რაიმეს გავაფუჭებდი მასთან მივიდოდი, ის 50 000 დოლარს, პასპორტს და თვითმფრინავის ბილეთებს მიჩალიჩებდა. მე ეგრევე გავჭედე, ორ კაცზე მინდა-მეთქი, ჩემი ტაი მონა უნდა წავიყვანო-თქო. იმანაც, ბაზარი არააო, ოღონდ შენ რაიმე იჩალიჩეო. ნაშა ისე იყო დაბოღმილი მომიყვა თუ როგორ უნდა გავჩითულიყავი ცათამბჯენში. მე შევპირდი ფოტოებს გადავიღებ და გავაბაზრებ ეგრევე-მეთქი. ყველა კმაყოფილი იყო. ახლა მე მეგონა თავი ვინსენტ ვეგა, ან შერლოკ ჰოლმსი, ან კიდევ, რავიცი.

როცა მოსაღამოვდა იმ ადგილისკენ წავედი. ველოდებოდი, თან ჩემი ფოტოაპარატიც თან მქონდა. მომღერალმა მითხრა, რომ როცა პრეზიდენტს დავლანდავდი ანახ სუ ნამუნ უნდა მეთქვა სამჯერ და მეც იმათ სასტავში გავიჩითებოდი. მაგრად ყვარებია პრეზიდენტს მუმია, განსაკუთრებით პირველი ნაწილი. როცა ის მოვიდა, მე ეგრევე ავტეხე ააანნნნნნააააააახ სუუუუუუუუუუუუ ნააააამმმუუუუუუუუუუუუუუნნნნნნ.

აი მერე კიდევ ისეთი რამე მოხდა, რომ ამიდგა. ჩემს წინ დიდი, 50 სართულიანი ცათამბჯენი გაიჩითა, შუაში რაღაც შუშის ყლეობა ჩანდა, სადაც ეშმაკის ბორბალი იყო ჩამონტაჟებული. პრეზიდენტი და მისი დაცვა ეგრევე იქ შევიდნენ. მე უკვე მზად ვიყავი. ჩემს ტაი ნაშას ყველაზე ცხარე და დედამოტყნული კერძი მოვამზადებინე და თან წამოვიღე. ეგრევე მთლიანად შევჭამე და 2 წუთი დაველოდე. ელემენტარული ფიზიკაა, რა. რეაქტორი, რომელიც ჰაერს ან ცეცხლს ან რავიცი რას უბერავს ერთი მიმართულებით, მასზე მიმაგრებული საგანი მეორე მიმართულებით მიფრინავს. მე დავჯექი, გავიჭინთე, გონება დავძაბე, 35-ე სართულზე ვკონცენტრირდი და მაგრად გავაკუე. გამოტყორცნილმა ჰაერმა პირდაპირ ცათამბჯენისკენ მისროლა.

ფრენა ასწორებს, მაგრამ ელემენტარული წესია, რომ სანამ აფრინდები, დაფრენაზე მანამდე უნდა იფიქრო. ეს ელემენტარული წესები კიდევ არასდროს მესმოდა და ვერც ის გავთვალე, რომ შუშის შემტვრევა გამიჭირდებოდა.

          * * *

მე შუშას მივეკარი, როგორც ბუზი ან კოღო ან რამე ასეთი. შუშის მიღმა ვხედავდი პრაწიტუტკების მთელ არმიას, რომლებიც საპრეზიდენტო პლანის პლანტაციას უვლიდნენ და რძეს პირდაპირ ძუძუებიდან უსხამდნენ. მე ვხედავდი პრეზიდენტს, რომელიც ეშმაკის ბორბალზე კატაობდა და მღეროდა „ამ სექსი ენდ აი ნოუ ზის“, მე ვხედავდი ჯონდის, რომელის „ჰო კაი“ სიფათით აკვირდებოდა ყველაფერს და ნაშების დანახვაზე ნერწვი მოდიოდა. მე ვხედავდი პარლამენტის თავმჯდომარეს, რომელსაც განდონები მოეტანა. მე ვხედავდი რობო-კოკას, რომელიც განათლების მინისტრის მოადგილედ დაენიშნათ. მე ვხედავდი განათების მინისტრს, რომელიც პინკ ფლოიდს უსმენდა. მე ვხედავდი ეკონომიკის მინისტრს, რომელსაც ბარმენი სასმელში ვია გრას უყრიდა. ჩემს თავზე კი პირველი ლედი იყო აღმართული. მე ნელ-ნელა ქვემოთ მივსრიალებდი, ყოველი ახალი სართული სიურპრიზი იყო, მაგრამ დამახსოვრება ვერ მოვასწარი. ერთადერთ რამეზე ვფიქრობდი : ნეტავ ჩემი მწერალი „ლოსთის“ ან თუ გინდათ, „შუთერ აილენდის“ სცენარის ავტორი იყოს, ახლა ხომ სახლში გამომეღვიძებოდა მაგარ პახმელიაზე-მეთქი. მაგრამ, ვერ მომართვეს.