„მარშრუტკაში“ ვდგავარ ფეხზე, სმარტფონში Facebook-ს ვათვალიერებ და ვკითხულობ ჩემი ცოლის ნათესავის ვოლ-პოსტს, რომელიც ეს-ეს არის გერმანიიდან ჩამოვიდა რამდენიმეთვიანი „სამშობლოსთან განშორების“ შემდეგ. კითხულობს, რომელ არამწეველთა ბარს ვურჩევდით, სადაც ხარისხიან ლუდს დალევდა. სიტყვებში მახვილების დასმა რომ შეიძლებოდეს, ისე როგორც რუსული ენის სახელმღვანელოებში სწორად წარმოსათქმელ ასოებზეა ხოლმე, ეს ბიჭი აუცილებლად დასვამდა ასეთ მახვილებს სიტყვებზე „არამწეველთა“ და „ხარისხიანი“, რათა ხაზი გაუსვას რომ იქ, სადაც ის ცხოვრობდა, ბევრია ასეთი არამწეველთა ბარი და ყველგან იყიდება მხოლოდ ხარისხიანი ლუდი. წარმოვიდგინე, როგორ წარმოთქვამს ამას გერმანული აქცენტით, რადგან უკვე გადაეჩვია ქართულად ლაპარაკს, როგორ ურევს საუბარში ალაგ-ალაგ გერმანულ სიტყვებს და რამდენად გულდაწყვეტილია იმის გამო, რომ ამ განშორების მანძილზე ბედოვლათმა ქართველებმა ვერ შევძელით და ვერ მოვამრავლეთ არამწეველთათვის განკუთვნილი ბარები და ვერ ვისწავლეთ ხარისხიანი ლუდის ჩამოსხმა.

ჩემ გვერდით მდგომ ქალს, ტელეფონი ურეკავს და ვიღაცა ამცნობს რომ მათი საერთო ახლობელი გარდაცვლილა. საუბარი დიდხანს გაუგრძელდათ და ეს ჩემ გვერდით მდგომი ყოველ წინადადებას ასრულებს ფრაზით, - „ვაი, ვაი, ეს რა ცუდი ამბავი მითხარი, გოგო“! თითქოს ეს ფრაზა უფრო დამაჯერებელს გახდის მის მწუხარებას, რათა არც ჩვენ, ვინც „მარშრუტკაში“ მის საუბარს ვისმენთ და არც მისმა თანამოსაუბრემ ეჭვი არ შევიტანოთ, რომ ეს ერთ-ერთი ყველაზე ტრაგიკული დღეა მის ცხოვრებაში. მე თითქმის ვეღარ ვგრძნობ მის მუჯლუგუნებს, რომელსაც მკრავს თეძოში ამ ფრაზის დაწყებისა და დასრულების შემდეგ, ყველანი ყალბი თანაგრძნობით ვართ გატრუნულები და თან ინტერესით ვკვდებით, რა მოუვიდა იმ საწყალს, რა გახდა გარდაცვალების მიზეზი, თუმცა მთელი საუბრის მანძილზე ჩვენს თანამგზავრს ერთხელაც არ წამოსცდენია ეს. ავი ამბის მაუწყებლის ხმას კი მიკროავტობუსის ძრავის გუგუნი ახშობს და ვერ ვარჩევ სიტყვებს, რომელიც მისი ტელეფონიდან უნდა იღვრებოდეს ამ დროს.

შემდეგ ვხვდები რომ ძალიან სასარგებლო როლს ასრულებენ ქალაქში, გზის პირას განთავსებული პატარა ეკლესიები. რადგან, როდესაც „მარშრუტკაში“ ფეხზე დგახარ და ვერ ხედავ ზუსტად რა ადგილას ხარ, შეგიძლია ამით ორიენტირდე. აი, მგზავრების დაახლობით 70-მა პროცენტმა მასობრივად დაიწყო პირჯვრის გადაწერა, რაც იმის მაუწყებელია, რომ ჩემ გაჩერებასთან განთავსებულ მომცრო ბაზილიკას ჩავუარეთ და ჩემი ჩასვლის დროა.

გზას ფეხით განვაგრძნობ და ვფიქრობ, როგორ მჭიდროდ დაკავშირებულები შეიძლება იყვნენ ერთმანეთთან, თითქოს ერთმანეთისგან სავსებით შორს მდგარი მოვლენები და ობიექტები. მაგალითად, როგორიც არის ეს ეკლესიებისა და ტრანსპორტის გაჩერების საკრალური კავშირი.

ვფიქრობ იმაზე, რომ ყველაფერი ერთმანეთთან დაკავშირებულია და არ ვარსებობთ ცალ-ცალკე, ერთმანეთის გარეშე მე, ის ტელეფონზე მოლაპარაკე ქალი, „მარშრუტკის“ მძღოლი, ეკლესიის მსახურნი და ის კაციც კი, ვინც მეტროს მოძრაობის გრაფიკი შეადგინა, რათა სწორედ იმ დროს მისულიყო მატარებელი სადგურ „ვარკეთილში“, როდესაც ამ ქალს დაურეკავდა თავისი ახლობელი და „მარშრუტკის“ მძღოლი დააპირებდა აეგუგუნებინა თავისი მგზავრმზიდის გული და გაჰყოლოდა ზოზინით სხვა ასეთივე ავტომობილების უსასრულო ქარავანს, რომელსაც სამსახურიდან სახლში მიჰყავს დაღლილი მგზავრები. მგზავრები, რომელთაც თითქოს არაფერი აქვთ ერთმანეთთან

საერთო. მაგრამ ორ სხვადასხვა „მარშრუტკაში“ ერთსა და იმავე დროს, არის ყოველთვის ორი სხვადასხვა ადამიანი, რომელიც სამსახურიდან სახლში მიდის დაღლილი და ფიქრობს, რა კარგი იქნებოდა ახლა შატილში. როგორ ფეთქავს პატარა მდინარე არღუნის გული და როგორ ენატრება დაღლილი მგზავრი, რომელსაც ახლა მდინარის პირას პატარა კოცონი უნდა ჰქონდეს დანთებული, მის ალზე ხელებს ითბობდობდეს და ფილტვებში იგუბებდეს არღუნის წყალივით ანკარა ჰაერს.