კენდრა ჩემი ერთადერთი მეგობარია.
აი, ისეთი, წელიწადში ერთხელ რომ ხედავ,
და მაშინ ხვდები თუ როგორ გაკლდა.
პატარა კენდრა, ოდნავ მშვიდი,
ხორბლის ფერი წინწკლებით ცხვირთან,
ხორბლის ფერი სქელი ნაწნავით,
ხორბლის ფერი სინათლით სახლში.
მხოლოდ ინდური კაბები აქვს.
იაფფასიან, ჩრჩილით მორთულ ტანსაცმელს ხმარობს.
დგება, იძინებს, ისევ დგება, თეთრ ნარცისებს რწყავს,
ხოლო კაქტუსებს მზისკენ აბრუნებს.
მერე დუღს ჩაი, სიროფივით ტკბილი და ღია,
თუ შაბათია, ორ კვერცხს იწვავს,
თუ კვირა – ხარშავს, მარილს მოაყრის, თითებს ილოკავს.
თავის უცხოურ წარმოშობას უმალავს ყველას,
სამაგიეროდ, თამამად ამხელს, რომ მეძავია.
თხუთმეტის იყო,
გასაოცარი გულმოდგინებით გადაშალა ფეხები განზე...
ცეკვავდა თითქოს,
საფეთქლებზე აბჯენდა ტერფებს,
მას და მის შორის მილიმეტრით ზომავდა მანძილს.
ციოდა კენდრას... ასეთ კლიმატს დღემდე ვერ იტანს,
თუმცა ჩვეული სითამამით შიშვლდება ისევ.
თითქოს მთვარე აქვს ფეხებშორის, -
თითქოს დაფრინავს,
ჩამოშლილ თმაზე ქინძისთავით ნერვებს იმაგრებს.
ასეთ დროს სუნთქვა თანაბრდება – იწვალებს თითებს,
ლამის მოიჭრას,
ბალახივით ამოიძირკვოს.
“ეს რა ჩვევა გაქვს უცნაური?!”
“ნუ ატკაცუნებ ხალხში თითებს, რას იფიქრებენ?!”
თვითონაც უკვირს, რა ჩვევაა თითების მტვრევა.
დგება, სწორდება, წვება, დგება, ისევ სწორდება.
რომ ეწეოდეს, ალბათ ახლაც მოწევდა რამეს...
კენდრა ჩემი ერთადერთი მეგობარია!
არავინ იცის. რაღაცნაირად ვეღარ ვამხელ,
მრცხვენია, ვშიშობ,
რადგანაც კენდრა მეძავია,
თუ გნებავთ - ბოზი.
ვიცი, სხვა სიტყვას ვერც იმეტებთ ლექსიკონიდან.
სინამდვილეში არც არსებობს, ჩალაა კენდრა, -
ვუდუს თოჯინა, გამჭვირვალე ღილის ნაკვთებით.
დროდადრო ვერცხლის ნემსებს ირჭობს გულის ადგილას
და რა ხანია ტკივილსაც ვერ გრძნობს.
