დემონსტრაცია

მკვდრებს ჩამოვბერტყავ სატვირთოდან.
ცოცხლებს ყვავილებს დავაჭერინებ
(ზოგიერთს – დაფდაფს).
გავუდგებით გზას ტრიბუნის გასწვრივ –
ყველა ჩვენ–ჩვენ ქუსლს ავახმიანებთ,
ის კი დაითვლის ტალღების რხევას
და შიგადაშიგ, უთმო შუბლიდან ოფლს ჩამოიწმენდს.
მე ვაპროტესტებ საყრდენი კედლის დაჩრდილულ მხარეს
გამოსახული არსებების უშნო კონტურებს;
აჩქარებული ტიტრების ფონად ძილისპირულის გამოყენებას;
წითელ გამაშებს (თვალებს მიჭრელებს).
ჩემი ცოცხლები მოითხოვენ ძველი ფირფიტის დაბრუნებას,
რომ ცეკვა შეძლონ თითის წვერებზე;
დამახსოვრებას – სახელებით –
სიის კითხვისას არგამორჩენას და ცოტა ღიმილს.
ჩემი სატვირთო, ბებერი “ფორდი”,
ორ ფრონტზე იბრძვის:
მე არ დავტვირთო გვამებით, მან კი – აღარ დახოცოს.
ჩვენ სვლას აკლია ყველაზე უფრო სააღლუმო ხმა:
მესაყვირეებს, გზად რომ ჩავყარეთ დაშრეტილ არხში,
საყვირები ვერ ამოვართვით ცივი მზერიდან,
ამიტომ, მხოლოდ დაფდაფები გვაქვს და შეძახილი:
არ ჩამოხვიდე!
არ ჩამოხვიდე!
კეთილი დარჩი...




სხივი

„Иосиф проснулся как от толчка“
ჟოზე სარამაგო


შემეხნენ,
ოდნავ შემეხნენ –
სათითაოდ,
სიმაღლის მიხედვით დამწკრივებულები.
მორიდებული სახეებით წინმდგომის მხრიდან გამოჩენას თმენით ელოდნენ.
და როცა მხარი-შირმა ქრებოდა,
ერთი ნაბიჯით ფარავდნენ მანძილს ჩემამდე, შემდეგ –
კედლის კუთხისკენ...
ბოლომ, ყველაზე დაუცველი რომ დარჩა თითქოს,
ხელი ჩამჭიდა.
მე წამოვდექი.
სახლი დავტოვე.
სახლში შევედი.
და ვერ ვიხილე ვერცერთი სკამი – ჩამოსაჯდომად.
და ვერ ვიხილე ვერცერთი თარო – ქვის დასადებად.
და ვერ ვიხილე ვერცერთი ღრიჭო – რომ მოეღწია ყურამდე ბგერას.
სახლი დავტოვე.
სახლში შევედი.

შევეხე,
ოდნავ შევეხე –
ფრთხილად,
გადავუწიე ორი ფარდა – მარჯვნივ და მარცხნივ,
წყლის მომლოდინე ნაპრალები გამოვაჩინე.
მან შემომაჭდო სიმხურვალე კისრის გარშემო,
მიწოდა წვიმა.
სახლი დავტოვე.
სახლში შევედი...
ვიყავი ქერი – მუხლით დამადგა, ფქვილად ვიქეცი,
ვიყავი ნადი – კვალი გავავლე, ვმღეროდი ორხმას,
ვიყავი ელვა – ცის მშვიდი შუბლი შემოვირბინე
და ჩამოვწურე ველზე სარტყლის შვიდივე ფერი.
ჰოაა...
ჩამოდგა განთიადი, როგორც სიჩუმე.
მე წამოვდექი.
სახლი დავტოვე.
სახლში შევედი.



თავი

არაფრის თავი აღარ მაქვს:
არც ქვის, არც ქვიშის, არც ხისაგან გამოჩორკნილი.
აღარც ძაღლი ცქვეტს ყურებს,
არც ცხენს ეჩრება ფაფარი თვალში,
არც უდაბნო ჩანს მოზოზინეს წინ.
. . .
ამოხეთქა სათავემ.
ჯერ ღელეა,
მიწას ზვერავს.

წყალი გადავივლე.
. . .
ფარდაა– ვარსკვლავებმიხატული. გადასწევენ. გამომიყვანენ. ჩავივლი. უთავო.
დავაფრთხობ ხალხს, ჩამქრალ ჭაღებს ავანთებინებ.
წიგნს გადადებენ.
მე საშიში ვარ. სიზმრის სტუმარი.
. . .
პლასტელინით გამოძერწილი გორგალი სწრაფად სწყდება მხრებს.
პატარა თითები ზელენ და აბრტყელებენ.
ასორსოლავებენ.
აგრძელებენ.
ყოფენ და ისევ გორგლად აქცევენ.
ახლა მთავარია, მხრებს მიეკრას.
მხრებმა ზიდონ.

აღარ მაქვს თავი
და მძერწავსაც აღარ ვუნდივარ თავიანი.
მხოლოდ მასალად დამიგულა მუყაოს ყუთში.
. . .
თავჩამოდებულს ცხვირი წამტეხეს.
ვუცდი –
როდის ჩადგება ხრტილის ზრიალი, –
როგორც ის ქარი,
წუხელ ქვიშას რომ მაყრიდა თვალში.
ვერ ამომწმინდა მე ისტორიამ
და სქელ წიგნებში ჩამომარიგა.
. . .
პირველი თავი. მსუყე და გემრიელად შეკაზმული.
– გაამოთ
– გმადლობთ
– არაფრის (ღიმი)