• პირველი სამამულო წარმოების არტპორტალი
პოეზია

ეტიუდები 

×
ავტორის გვერდი ერნსტ მაისტერი 00 , 0000 1876

მთარგმნელი: დათო ბარბაქაძე

(ამონარიდი)


*
ღამე, რომელშიც
ალმასის მთა გაბრწყინებულა,
ყვავს და ბულბულს კი
საქანელად უქცევით
ახალი მთვარე.


*
შენს ხელისგულზე
როდი მთავრდება
ეს უგრძესი
წვიმის ძაფები.


*
სადაც ჯვარია
ქვიშის საათი,
ფესვს იდგამს ელვა.


*
ზრუნვა: ქარივით
შემოევლება
ის თვალმოკრული
ზღვის დასალიერს,
დაუდგება
მისივ ფსკერს
აფრად.


*
ნაკლული რისად?
არც ბავშვი გეტყვის
და არც – ფრინველი.

დრო, სხვამხრივ მიზნით შეპყრობილი,
უცებ სივრციდან
გაგესიტყვება.

გვერდით ჩაგივლის
გონება
ლამაზმუხლებიანი.


*
ზღვისპირს –
სიცილი, მათ
დაიჭირეს მეტყველი თევზი.
მაგრამ ის ამბობს
იმას, რასაც ყველა გულისხმობს.


*
მოკვალთულია
ეს ქვა, რომელსაც
ჩემს ხელში ვმალავ
და მე ვიცი იმავდროულად:
მისი ვარდნის
სავალზე ვდგავარ.


*
შემოსული
მის ჭორს
შეავსებს.
აღწერით
ძველი
სივრცე
იზრდება.
ირგვლივ კი ყოვლისმომცველია
განუმარტავი,
თხემით ტერფამდე
აუცილებლის.


*
მოულოდნელად
გამოცხადდნენ,
დაბადებულნი,
რათა იმას მისალმებოდნენ,
ვინც მათ შორისვე
მყოფობდა უკვე
და ბინადრობდა.

საჭიროება
შემოიქცა
საჭიროების ჭეშმარიტებად.
სიკვდილი როდი
მოვიდოდა მოსილი. თუმცა,
ის, მშვენიერი,
გამოჩნდებოდა.
ამავე რუბრიკაში
  კვირის პოპულარული