ლუკა ეხვაიას

I

ყველაფერი დაიწყო იმით,

რომ ჩვენ მოგვბეზრდა მათთან ცხოვრება

ფართოდ გავახილეთ თვალები

და დავინახეთ მათი სახეები

ხარხარებდნენ

და მათი ამაზრზენი ხარხარი მოედო ჩვენს

ლეთარგიულ ძილში გახვეულ სხეულებს

და გამოგვაფხიზლა

გამოფხიზლება იყო სასიამოვნო

და ოდნავ მტკივნეული

როგორც პირველი სექსი

და ჩვენ მივხვდით

რომ ისინი უნდა მომკვდარიყვნენ

რომ ისინი უნდა მოგვეკლა

და ლექსების წერა დავიწყეთ.

II

ეს არ ჰგავდა არაფერს

უფრო სწორედ აქამდე განცდილ განცდათაგან არცერთს

მე საკუთარი სხეული გადამცდა

და ახლა ვცდილობ ლექსებად ამოვახველო.

„საშველი არ არის ,არ არის

არ არის“

არც უნდა იყოს

და არც იქნება

ვამბობ მე

კალამს ვდებ

და ირონიული მზერით ავყურებ ზეცას.

„მკრეხელობა“ - ამბობს დედაჩემი

„სისულელეა“ ამბობს მამა

მე ვამბობ

-კმარა.

მე მიყვარს ადამიანები

რომლებიც დაიკარგნენ

ადამიანები, რომლებიც ყეფენ

ადამიანები, რომლებიც ყმუიან

და მათ შიშჩამდგარ თვალებში გარდაუვალი

გამარჯვება იწინასწარმეტყველება.

მე მიყვარს ადამიანები,რომლებიც ელოდებიან

ადამიანები, რომლებიც ელოდებიან

ღიმილების დაბრუნებას თბილი ქვეყნებიდან

რადგან ლოდინი ერთადერთი რაციონალური

გადაწყვეტილებაა

როცა არ გაქვს გზა

უფრო სწორედ იმდენი გზა გაქვს

რომ არჩევანის გაკეთება შეუძლებელი ხდება.

მე მიყვარს ადამიანები,

რომლებიც ამბობენ მოკლედ და კონკრეტულად

ეი ,“თქვენ ყველას ოყნა გჭირდებათ, თქვენი დედა მოვტყან.

ჩვენ ვიგინებით, ჩვენ ვფიქრობთ,ჩვენ ლექსებს ვწერთ

არაფერი პირადული

ჩვენ უბრალოდ თავს ვიცავთ.