მზე ჯერ ისევ კარგა მაღლა იდგა. მეგონა საღამომდე ერთი მაინც უსათუოდ ჩამოივლიდა. ბოლო რომ გამოდგა, იმას ერთბაშად ეძგერა ფუთიანი, ჩანთიანი, ზურგჩანთიანი და ხელჩანთიანი მგზავრი, ატყდა ყაყანი, ‘მიიწიე-მიიიწიიე’ და ოხვრა-ქშენა. მე სადღა შევტენილიყავი? რაღაც გული ამიცრუვდა, იმის წარმოდგენამ დამღალა რომ სხვების შეწუხება მომიწევდა ადგილის მოსაპოვებლად. დაიძრა, წავიდა უჩემოდ, თან სლოკინ-სლოკინით, დედის რძით გამოტიკნილი ჩვილივით. მხოლოდ რამდენიმე ხელჩაქნეულიღა შემოვრჩით პატარა სადგურს, იქაურები რომ ‘ბირჟას’ ეძახდნენ. ორი გამოწკეპილი და კოსტუმიანი მოსამსახურე წამდაუწუმ საათს ჩასჩერებოდა, თან თავისქნევით ერთმანეთს აგულიანებდა, კიო, კიო, კიდევ ჩამოივლისო; შავებიანი დიდედა თავის ალი-კვალ შვილიშვილს აცილებდა და თავს ევლებოდა; ერთიც მთვრალი კალატოზი დაჩლახუნობდა ქაფჩებიანი პარკით და სიგარეტს სიგარეტზე უკიდებდა... ‘ბირჟის’ განაპირა კუთხეში სამი დახეულ-დაწეწილჯინსებიანი სტუდენტი სხვებისათვის უცნობ და უამურ თემებზე ცხარედ და თავმომწონედ კამათობდა...

 

გავიდა ერთი საათი.

 

მეორეც რომ მიჰყვა, ცოტა შეეჭვდნენ მომლოდინე სახეები, ისინიც ჩამოგრძელდნენ ‘ბირჟის’ ჩრდილებივით. მესამეც რომ გაილია, შეჩოჩქოლდნენ. ზოგი მაინც არ იტეხდა იხტიბარს, ზოგიც შეუმჩნევლად გაქრა. ხუთნი თუ ექვსნი ბინდამდე შემოვრჩით. თანდათან ყველა შემომეკარგა, ბოლოს ის მთვრალი ხელოსანიც გამოფხიზლდა ამდენ ლოდინში, ერთი მკვახე ‘კარგად’  მესროლა და პირველშეღამებულში სათავისო გზას გაუყვა...

 

დაღამდა. ის პატარა, მოყვითალო და თვალ-ჭრელა ძაღლი, ლოდინში რომ გამეცნო და დამიმეგობრდა, არ მტოვებდა და ათასნაირი ძაღლური ქცევებით ერთგულებას მიმტკიცებდა.

 

გათენდა. მეორე დღეს საგზალიც გამომელია და ჩემმა გოშიამაც მიმატოვა. 

 

გავიდა კიდევ ერთი დღე, რამდენიმეც; გადიოდნენ კვირეები, თვეები, წლეები. მე ველოდი.

გავიდა მილიონი წელი. მერე ასი მილიონი. ბოლოსდაბოლოს პირველი მილიარდი წელიც მიილია. გარშემო ბევრი რამ შეიცვალა.

 

გავიდა 5 მილიარდი წელი. ამან მომდევნო 5 მილიარდიც მიიყოლა. იმდენი რამ შეიცვალა, მოყოლა გამიჭირდება. და კიდევ 4 მილიარდი რომ გავიდა ანუ ჯამში 14 მილიარდი, ჩემი ძაღლი გამოჩნდა, რაც კარგად მენიშნა. გამოჩნდა ბოლოს მატარებელიც. გაჩერდა, გადმოვიდა მემანქანე ზოზინით, ფანტანის რაკრაკა წყალი მოწრუპა, გამეცნო. 

 

- მე ლეო ვარ, დილისქვეყნელი, წამოხვალ თუ სულბოლოს დაელოდები?

- როდის ჩამოივლის სულბოლო?

- 100 ტრილიონი წლის შემდეგ, რამდენიმე სამყარო რომ წარმოშობა-გაქრობას მორჩება. 

- ჯანდაბას, სულწასულობა კი გამომდის, მაგრამ გამოგყვები.

 

ამოვიღლიავე ჩემი ძაღლუკა და შევედი ვაგონში. 

 

ვაგონში სიხალვათე იყო, შუაში სკამების მაგივრად პატარა საცეკვაო მოედანი გაემართათ, მგზავრები გარშემო შემომსხდარიყვნენ, სულ შუახნის კაცები და ქალები. ყველას ძაღლი ან კატა ეკავა ხელში. კატები გალიებში ისხდნენ. ზოგი მგზავრი ვიცანი, ზოგიც ვერა, ნინო მესხომ, ადრე რომ სიონში დადიოდა, მაშინვე შემომღიმა.

 

- მესხო, მე ისევ ისეთი მეგონე, ცოტათი შეცვლილხარ!

- ცოტათი? 14 მილიარდი წელი ცოტა არაა, შუახნის ქალი ვარ. თან შემათვალიერა.

- არ იცვლები, ოხერო! 

 

ოჰ, ანაც აქ ყოფილა. ანა, ანა... ჰო, უზედმეტსახელო, უნივერსიტეტისბაღელი, მოუშორებელი შავი გეტრები რომ უჭერდა და მუხლებქვეშ რეზინის ჭიკჭიკა და ვნებიან კვალს უტოვებდა წითლად.

 

კაცები ვერ ვიცანი, არც თავი შემიწუხებია მაინცდამაინც საამისოდ. ერთ-ერთმა მათგანმა  კი მომიკითხა ფამილარულად: ვეფხვო და ლომო, ფშავში რა ხდებაო!? 

 

მალევე იმ მოხდენილმა, ცილინდრიანმა და შავსათვალიანმა ქალმა, მე რომ გუნებაში ‘მანანა’ შევარქვი, ცეკვა-თამაში გააჩაღა და ყველანი აგვიყოლია. 

 

ჯერ არ დამთავრებულა, ვცეკვავთ და ვმღერივართ, არც ვიცით როდის დამთავრდება, ამ მატარებელს ვიღაც ელოდება 14 მილიარდი წლის მერეც და 100 ტრილიონი წლის იქითაც... ჩვენი კი სულ ბოლო გაჩერებაა...

 

19 მარტი, 2018.