როცა კორპუსები ფანჯრებს მოხუჭავენ
და მთვარეები აყვავდებიან გუბეებში
და მდინარეები ტალღებს დაიკაპიწებენ
და ჩვენი გულები, როგორც ძაღლები,
ჯაჭვებს აიწყვეტენ
და ყველა შეყვარებულის გულებად დანაწილდებიან,
მაშინ მინდა იყო აქ
როცა სინათლეები ჩაქრებიან
და სიბნელეები აენთებიან
და სიზმრები გამალდებიან და გამაღლდებიან და განაღდდებიან
და ხეები ჩიტებს მოისხამენ
და კალათებს მწიფე ბეღურებით გავავსებთ
და ვიტყვით: “გვშია”
მაშინ მინდა იყო აქ
როცა ქარის ურიცხვი მოძრაობა
შეიძენს ურიცხვ მნიშვნელობას
და ჩემი სიხარული
დაემთხვევა ქარებს და ქარებს...
და ქართაგან ერთ-ერთს, როგორც დასაკლავ ცხვარს,
ქამარზე გამოვიბამ
მაშინ მინდა იყო აქ
როცა ქვების აცდენას ვისწავლი
და ჩემკენ ნასროლი “ლოდებისგან ტაძარს ავაგებ”
სადაც შემოვლენ ღმერთები და
ჩუმად მთხოვენ ბედს და იმედებს,
რომლებიც ჩემთვის ერთხელაც არ გამოიმეტეს
და ვიქნები შესაძლებელი, როგორც დროშა
მთვარის ზედაპირზე დარჭობილი
და მოსალოდნელი,
როგორც ცვალებადი მოღუბლულობა
და ცვალებადი,
როგორც მოსალოდნელი სიყვარული
მაშინ მინდა იყო აქ.
