მე დავდიოდი ქალაქში,
ოდნავ ნორმალური, აი ისე
დაუნის სინდრომიანებს, რომ ეძახიან,
ტალღების ხეთქვაში უცნაური მიმოხვრებით
დადიოდნენ რაღაც არსებები
დაჩხვლეტილი ტუჩებით
და ხელში ნემსებით.
თუ კი სადმე შეამჩნევდნენ ბღავილს
ან ღრიალს, მივარდებოდნენ და
უკერავდნენ პირს,
არა უბრალოდ, არამედ სისხლის დენით.
ტალახის მასაში მე დავდიოდი, როგორც თევზი
და არავინ მიკარებდა ამიტომ,
დავდიოდი და ვათვალიერებდი
გაშეშებულ ეპიზოდებს.

მე ვნახე მომაკვდავი კაცი საოპერაციოში,
რომელსაც პატარა ფაიფურის ღმერთი
და ანგელოზები აჩუქეს.

მე ვნახე ხელგაწვდილი კაცი,
რომელსაც ნახევარი სხეული ჩაბეტონებოდა
და დაფერფვლოდა ცრუდ გაწვდილი
სამი თითი

მე ვნახე მქადაგებელი კაცი,
ხელგაშლილი და ძარღვდაჭიმული
რომ ცდილობდა შემაღლებულიდან ფოკუზის
ჩატარებას

მე ვნახე ცხვრების მწყემსი კაცი,
რომელიც შეცდომით ღრუბლებს მწყემსავდა
და თითებს ისვამდა დროისგან გაქუცულ წვერზე.

და ბოლოს მე ვნახე მკვდარი კაცი,
რომელიც წამოდგა სამარხიდან,
ქუდი დაიფარა და დატოვა დედამიწა სამუდამოდ...