• პირველი სამამულო წარმოების არტპორტალი
პოეზია

ქალი ორი საშოთი

×
ავტორის გვერდი დენის დიუჰამელი 00 , 0000 2488
თარგმანი: ქეთი თუთბერიძე

ქალი, რომელსაც ორი საშო ჰქონდა, ყველანაირად ცდილობდა,
რომ მეუღლისგან დაემალა თავისი ნაკლი. უძნელდებოდა,
რადგანაც მისი ორივე საშო ნაცვლად ჩვეული ადგილისა,

ხელისგულებზე მდებარეობდა. თავისი ქმრის განსაცვიფრებლად,
ძუძუსთავებით ეხებოდა ხოლმე ასოზე,
ხან კი უკნიდან აცდუნებდა.

ქალი შორიდან ჩამოსულა. იმ ადგილებზე, როგორც წესი,
არ საუბრობდა. ქმარს კი ეგონა, იქ მიიღო
გასაოცარი სიყვარულის ამგვარი ცოდნა.

გახარებული ყოფილა კაცი, სანამ ნახავდა, 
როგორ წვეთავდა ცოლის შარდი მის თითებშორის, 
თითქოს დაღვრილი წყლის დაჭერას ცდილობდა პეშვით. 

ნეტა არასდროს გაეგონა ის, რაც გაიგო,
რომ მისი ცოლი - ახალგაზრდა, მაცდური ცოლი, სული ყოფილა.
განცდებისათვის დრო აღარ იყო... 

თოვლის ქოხმახში მარტოობა შეაქვთ აჩრდილებს.
და ამიტომაც კაიაკში დააბა ქალი და მოდრეიფე ყინულზე შესვა, 
რომ მის სამყოფელს სამუდამოდ მოშორებოდა.

სთხოვა, დაბრუნდი, სადაც მკვდრების სამყოფელია.
მაგრამ საბრალო მისი ცოლი, მკრთალი ჩრდილივით რომ ფართხალებდა,
ვეღარც ხმელეთზე ბრუნდებოდა, ვეღარც იმქვეყნად. 

ვიღაცას უთქვამს, სანაპიროზე დღემდე ისმის მისი ტირილი:
“ვერ დამიბრუნებს ჩემი ქმარი, ვერ დამიბრუნებს!”
თუმცა ვერ ხვდება, თუ რა ძლიერ ნატრულობს ისიც

მის ტყუპ საშოებს და როგორ ცდილობს დაუმალოს
თავის ახალ ცოლს, რადგან სოფელი პატარაა და
ქარიშხალში ყველა ჭორი სწრაფად ვრცელდება.

ასე ამბობენ, თითქოს ახალ ცოლს აიძულებს სახეში ურტყას,
რომ მისი თბილი თითებიდან თრთოლვა შეიგრძნოს.
და მერე მოსთქვამს მის უნაყოფო ხელისგულებში სახეჩარგული.
ამავე რუბრიკაში
  კვირის პოპულარული