რა?

 

ბებერ კატებს განუწყვეტლივ სძინავთ.
ჩამომხრჩვალი ტელეფონის ყურმილი, დაუმარხავი ჰკიდია ოთახს!
სიტყვებმა დამალეს საკუთარი მოსაზრება და შიშები,
უკვე იშვიათად,თანაც, განწყობის მიხედვით უბრუნდებიან, 
გარდაცვლილი პოეზიის, აყროლებულ სტომაქებს.
მათ ვერ გაანადგურეს, მსოფლიოს ვერცერთი, დადგმული სილამაზე
და ყველა ცდა,უიმედო სტირპტიზი აღმოჩნდა...!
კითხვებმა დაკარგეს აქტუალობა,
დაემსგავსნენ ყოფილ ქალებს,რომლებიც აღარ სვამენ საკუთარ თავებს
არც შენი ტვინის ჰემისფეროში, არც შენს პენისზე!
და ზიხარ!
ალბათ ელოდები, როდის შეძლებ თავიდან დაიწყო
ცხოვრება-
,,სისულელისა და მათემატიკური გონის ნაბიჭვარი რეალობა,,
ტრუიზმებს იენელებს ოქროს უნიტაზში.
შური ხეებისადმი, რომლებიც ფანჯრების მიღმა
მუტანტი ზომბებივით ირწევიან...
და არ ადარდებთ კონცეფცია საკუთარი დანიშნულების!
აქ არაფერია სასიცოცხლო,
მხოლოდ მოლოდინის ვულგარულად ამოყრილი ბაყვები.
და სოციალური კუჭის უმოქმედობა...
ყველანი ვეჯახებით ამგვარ მარტოობას,
როცა ზიხარ გახეხილ დივანზე,
სადაც იგივე პოზაში მამაშენი იჯდა...
ირგვლივ ყველაფერი, შენს მიღმა არსებობს,
შენივე საჯდომიც კი...
განიცდი მხოლოდ სირცხვილს-სიბრთხილეში გაფლენგული ცხოვრების გამო,
ზიხარ და ელოდები,როდის დაიწყება ყველაფერი თავიდან,
ან  ალბათ, უფრო  როდის დამთავრდება!