კულულები მაინც გამისწორე ბიჭო,
სად წავიდე გაწეწილი თმებით…
ქართული სიმღერა.
- უაააუ… თქვა გოგომ. – რამხელაა…
პირზე ხელი აიფარა და თვალები გაუფართოვდა.
- აბა რა გეგონა?! უპასუხა ბიჭმა ამაყად.
- ვიცოდი… ვიცოდი რო კალათბურთელებს დიდი ყლეები ქონდათ, მარა ეს… ამხელას არ ველოდი ნაღდად.
რამდენჯერ უოცნებია ასე ახლოდან ენახა ის. ხელით შეხებოდა. ახლა კი გული უროსავით უბრახუნებდა შიგნიდან და ვერ გადაეწყვიტა რა ექნა. უნდა მიეცა. თუმცა ეს არ ჩაივლიდა უმტკივნეულოდ. ის ხომ ქალიშვილი იყო. რამდენჯერმე თითის შედება სცადა და მასაც კი ძლივს სტევდა საკუთარ საშოში და ეს ამხელა…
„ღმერთო, რამხელაა.“ გაიფიქრა კიდევ ერთხელ.
- ყველა მაგას ამბობს.
- ვინ ყველა? შენ სხვა ვინმესთან იწექი?
- არა. – მან დაბნეულმა გაიცინა.
- აბა? ვინ ყველას გულისხმობ?
- არავის, ბიჭებს ვუთხარი ზომა და გაუკვირდათ.
- მართლა?
- გეფიცები.
გოგო ცოტა ხანს ჩაფიქრდა. შემდეგ ისევ ყლეს მიაშტერდა და ხმადაბლა, თითქოს მორიდებულად წარმოთქვა:
- არ მეტკინება?
- ცოტათი.
მან თითქოს დამაჯერებლად წარმოსთქვა ეს სიტყვა, თუმცა მის ხმაში მაინც შენიშნებოდა რაღაც სიყალბის მსგავსი, რაც არასასაიმოვნოდ მოედო გულზე და დააეჭვა.
ის ყველაზე მაღალი ბიჭი იყო სკოლაში და ყველაზე მაგრად თამაშობდა კალათბურთს. მას ერქვა დათო, რომელიღაც ახალგაზრდულ გუნდშიც კი ირიცხებოდა.
ეს კი სკოლის ყველაზე ლამაზ გოგოდ იყო მიჩნეული. მას ერქვა ლანა. ყველას ეჭვი ჰქონდა, რომ ვიღაც ნამდვილად უნდა ჰყოლოდა ნათესაობაში სლავური სისხლისა. სკოლის სილამაზის კონკურსი ჰქონდა მოგებული და რამდენიმე ჟურნალის ყდაზეც იყო მოხვედრილი. ერთი სიტყვით არავის გაკვირვებია მათი დაწყვილება, თითქოს სხვანაირად არც შეიძლებოდა ყოფილიყო.
ზაფხულის ერთ წვიმიან დღეს დათომ მანქანა მოპარა მამას და ლენა ქალაქგარეთ გააქანა… მოსატყნავად. საოჯახო დაჩაზე.
მათ ეს დღე დიდი ხნის წინ დაგეგმეს და გიჟებივით ელოდნენ მის დადგომას. ლანამ სპეციალური საცვალი იყიდა, რომელსაც გულები ეხატა, ხოლო წინ კი წარწერა ჰქონდა „მობრძანდით, ღიაა!“ რომელიც ისარივით ზემოდან ქვემოთ – ბოქვენიდან ვაგინალური ხვრელისკენ იკითხებოდა.
- იქნებ… – ლანამ რაღაცის თქმა დააპირა.
- ერთი წამით, აჰჰჰ…
ამოიკნავლა დათომ. უკვე უსაცვლოდ მწოლიარე ლანას ფეხები გააწევინა და ხელი მოუსვა, მეორე ხელი კი ყლეზე მთელი ძალით მოიჭირა. გრძნობდა შეეძლო ნებისმიერ წამს გაეთავებინა. საცაა სახეზე მიაწუწებდა მთელი წლის ნაგროვებ, სპერმად ქცეულ ვნებას.
აგიჟებდა ეს სცენა, შიშვლად მწოლიარე პატარა თოჯინა, რომელიც რამდენიმე დღის წინ გახდა თექვსმეტის. მთელი წელი ელოდა ამ მომენტს. მთელი ერთი დედამოტყნული წელი. ამაყი იყო იმით, რომ მის წინ ის გოგო იწვა, რომლის მოტყვნაზეც მთელი სკოლა ოცნებობდა, მთელის სკოლა და შეიძლება მთელი ქალაქიც. მას ულამაზესი მუტელი ჰქონდა. მოწრიპული და ნაზად გაპარსული.
ლანა, როგორც უამრავი არასრულწლოვანი დიდი ხანი ელოდა ამ ასაკს, რათა ბოლოსდაბოლოს მიეცა შეყვარებულისთვის. ის განსაკუთრებულ სიტუაციაში წარმოიდგენდა ქალიშვილობის დაკარგვას. და აი ისიც, განსაკუთრებული მომენტი, როგორც იქნა დადგა.
როცა დათომ შედება სცადა, მან იკივლა. ტკივილი იმდენად ძლიერი იყო რომ კინაღამ გონება დაკარგა. მისი ყლის თავი, მისი უზარმაზარი, ვარდისფერი, უხეში ყლისთავი უკვე შიგნით იყო და მის აპკს აწვებოდა. თითქოს ფრთხილადაც კი მაგრამ, ეს მაინც წარმოუდგენლად მტკივნეული იყო.
„ღმერთო ჩემო, ნუთუ ყველა ქალი ამას უძლებს?! შეუძლებელია!!! გავგიჟდები!!!“ ფიქრობდა ის.
- აააჰ… არა!!!
წამოიძახა მან, როცა კიდევ უფრო ძლიერად მოაწვა უზარამაზარი ურჩხული-ყლისთავი. მან თვალები გაახილა და დათოს სახეს შეხედა. დათოს სახემ ის კიდევ უფრო შეაშინა. მას თვალები ჰქონდა დახუჭული და მხეცივით ჯიუტად აწვებოდა აპკს. ზუსტად. მხეცივით. დათო უკვე მხეცხ ჰგავდა.
- დათო… – დაიკნავლა ლანამ.
- …
- დათო, არ შემიძლია, გთხოვ, ძალიან მტკივ…აჰ… !
დათო მას ყურადღებას არ აქცევდა. მას სიამოვნებდა, რომ ლანას ასეთი ვიწრო ჰქონდა და… და ასე უჭერდა. ტკივილისგან თუ რისგანაც… ლანამ ხელებით მისი მოშორება სცადა.
- დათო, სხვა დროს გპირდები ასე არ ვიქნები. უბრალოდ ახლა შემეშვი, გთხოვ, ძაააან… მტკივა. ვაიმე!!!
დათო თითქოს უფრო აზარტში ჩააგდო იმან, რომ ლანამ ხელებით მისი გაწევა სცადა და უფრო მეტად მიაწვა მას. ლანამ დაიკივლა და ხელები ჰკრა. დათომ თვალები გაახილა, საღი აზრის აღარაფერი შერჩენოდა. სრულიად აფექტური და დაბინდული თვალები ჰქონდა, რომლებიც განადგურებით ემუქრებოდნენ ლანას. მას შეეშინდა და მისგან გამოძრომა სცადა. დათომ დაიჭირა, ხელები გაუკავა და ადგილზე გააქვავა.
გასაგებია. დაენძრა. მას ვეღარაფერი უშველიდა ახლა. ვეღარაფერი, მაგრამ ხვალიდან… თუმცა ხვალინდელი არც ადარდებდა დათოს როგორც ეს მისი საქციელიდან ჩანდა. ის ძალას ხმარობდა.
- დათო, იცოდე არასდროს…
დათომ მას ბოლომდე თხარა, მთელი ძალით. ლანას შიგნით რაღაც გატკაცუნდა. იმდენად ხმამაღლა, რომ ალბათ სახლს გარეთ რომ მდგარიყო ვინმე აუცილებლად გაიგებდა. მან მთელ ხმაზე იღრიალა და მთელი თავისი ბავშვობა ამოაყოლა ამ ღრიალს, როგორც რომელიმე საოჯახო ტელე-ფილმის უხამსი და უადგილო ფინალი. ბავშვობა დასრულდა, დედიკო. ატირდა.
ამ ტკაცუნზე დათო თითქოს გამოფხიზლდა და სახე შეეცვალა. შემდეგ უკან მიიხედა და თქვა:
“შენც გაიგე ეს ხმა?” მის სახეს საღი გამომეტყველება დაუბრუნდა.
“რა თქმა უნდა… ეს ხომ ჩემი აპკი იყო.” ამოიკნავლა ლანამ.
“არა, არა, რაღაც მომესმა გარედან.”
ის ფანჯარას მიშტერებოდა მაგრამ იქ არაფერი ჩანდა გარდა ჩაბნელებული ეკრანის მსგავსი ცისა.
“რა დებილია.” გაიფიქრა ლანამ და ტკივილმა ხელმეორედ დაუარა მთელს ტანში, ტირილი არ შეუწყვეტია. მას იმედი ჰქონდა, რომ დათო მას შეეშვებოდა და ფანჯარასთან მივიდოდა იმის გასარკვევად თუ რა ხმა მოესმა გარედან, თუმცა როგორც კი მან ხელახლა შეავლო ლანას უმწეო შიშველ სხეულს თვალი, ყველაფერი გადაავიწყდა და ისევ მოძალადე მხეცად იქცა.
ბავშვობა აპკის გახეთქვით გამოწვეულ ღრიალს ამოჰყვა და ცისკენ დაიძრა, როგორც წითელი ღრუბელი. დათო არ ჩერდებოდა, ის დაუნდობლად ტყნავდა ლანას, უხეშად და გასაგიჟებლად მტკივნეულად. ლანა ღრიალებდა. იცრემლებოდა. ტკივილი არ ნელდებოდა.
მან ძალა მოიკრიბა და მთელი ძალით კრა ხელი დათოს. დათოს ტანი ოდნავ მოუმზადებელი შეხვდა ამას და თითქმის მოშორდა ლანას სხეულს. გარდა ამისა ლანამ ხელის კვრა მისი ყლის გასვლას დაამთხვია საკუთარი საშოდან. სწორედ მაშინ ჰკრა მან მთელი ძალით ორივე ხელი, სანამ ის ხელახლა შეცურდებოდა მასში.
მისგან გამოძვრა და იატაკაზე გადმოხტა. როცა წამოდგომა სცადა, დათო ზემოდან დაახტა, ხელები თავს ზემოთ გაუკავა და შეუდო… კიდევ ერთხელ. ოღონდ ამჯერად მისი უზარმაზარი ყლე ლანას ანუსში აღმოჩნდა. ყვერებში მოგროვილი სპერმით დაბრმავებულმა, სიჩქარეში ვეღარ მოზომა სად უნდა შეედო პატარა თოჯინასათვის, რომელიც უყვარდა.
ძალიან უყვარდა.
ოჰ, სიგიჟემდე…
განსაკუთრებით ახლა.
ლანას კივილი აღმოხდა. ეს კივილი არ იყო ისეთი ძლიერი როგორც წინა მაგრამ მისი ტკივილის აბსოლუტური ეკვივალენტი იყო და სრულად გამოხატავდა იმას, რასაც ის გრძნობდა.
ეს ყველაფრის დასასრული იყო.
მისი ტვინი ექსტრემალურად ამოქმედდა. მან წამებში მიიღო გადაწყვეტილება:
მუხლებზე წამოდგომა სცადა. დათომ ხელი მიახმარა, რადგან იფიქრა, რომ ის უკვე დანებდა და ამან სიამოვნება მოჰგვარა.
„კარგია, რაკამაც მოვტყნავ და ეგაა…“ გაიფიქრა მან.
მან ლანა მუხლებზე დააყენა, მისი მრგვალი, ულამაზესი და ქათქათა ტრაკი თავისკენ მოიზიდა, და შეუდო. შემდეგ მიხვდა, რომ ეს ის არ იყო რაც უნდოდა. ყლე მისი ტრაკიდან გამოიღო, ისევ საშოში შეაბრუნა და სიამოვნებისგან ამოიხვნეშა.
სწორედ ეს უნდოდა ლანასაც. მან დათო ანუსიდან გამოიტყუა, საკუთარი ტრაკიდან გამოიტყუა რადგან ტრაკი სჭირდებოდა იმისათვის, რომ ამ კოშმარისთვის ბოლო მოეღო. ის მთელი ძალით გაიჭინთა. იმდენად გაიჭინთა, რომ დათოს უზარმაზარ…
უზარამაზარ ყლეზე დააჯვა.
დათომ…
ის გაშეშდა.
- რას…
ვერაფერი თქვა. სწორედ ეს წამი აღმოჩნდა საკმარისი ლანასთვის რომ ჩანაფიქრი ბოლომდე მიეყვანა. იდაყვი მთელი ძალით ჩაარტყა თვალში, ფეხზე წამოხტა და კარისკენ გაიქცა.
- ააა….
დათომ იღრიალა. თვალებში ნაპრეწკლებმა გაუელვა. თავი გაანჯღრია, ფეხზე წამოდგა და მიმოიხედა. ფანჯარაში შიშველი ლანა მოსჩანდა, რომელიც სასაფლაოსკენ მირბოდა. ულამაზეს ტაკუნებზე კუნთები უხტუნავდა.
- აუ რა ვქენი… პიზდეც…
ჩაიბურტყუნა მან. ამ დროს მას ლანას მძღნერის სუნი ეცა. ლანას მძღნერი საშუალო ზომის სქელ წვეთებად სწყდებოდნენ მის ყლეს და აიტაკზე ეცემოდნენ. ტყაპა-ტყუპის ხმაც კი ესმოდა. მან ის ზიზღით ჩამოიწმინდა ყლიდან და მძღნერიანი ხელი საკუთარ შიშველ ტრაკზე გაისვა, შესაწმენდად. შემდეგ ლანას დაედევნა. უნდა შეაჩეროს. თუ არ შეაჩერებს აუცილებლად მოხვდება ციხეში. ლანას მშობლები ამას არ აპატიებენ. არც ლანა შეარჩენს ამას. ძალიან ატკინა. ზედმეტად.
ის გარეთ გავარდა და ლანას გაეკიდა. ამდგარი ყლე სირბილში ხელს უშლიდა და ოდნავ სტკიოდა კიდეც. ხელი მოიკიდა, მუცელზე მიიტყეპა და ისე განაგრძო სირბილი. ნატკენი თვალით მხოლოდ გაურკვეველ მოთეთრო სხივს ხედავდა. ლანა უკვე სასაფლაოზე შევარდნილიყო და მისი გავლით ცდილობდა ტრასაზე გასულიყო, ეს ყველაზე მოკლე გზა იყო ტრასამდე. სასაფლაოს დიდი ნაწილი უკვე გავლილი ჰქონდა.
ლანა გარბოდა. ისე გარბოდა როგორც არასდროს არაფერს გაქცევია. თავიდან ბოლომდე შიშველი და დასუსტებული იყო. ფეხის გულებს კენჭები სტკენდნენ მაგრამ ეს არაფერი იყო იმასთან შედარებით, რასაც რამდენიმე წუთის წინ გრძნობდა. ფეხი რაღაცას წამოკრა და წაიქცა. თავი ასწია და უკან მოიხედა. დათო მოსდევდა, თუმცა მანძილი მათ შორის ჯერ საკმაოდ დიდი იყო. ფეხზე დაიხედა. არათითზე ფრჩხილი გადასძვრომოდა და მანქანის ახდილი საბარგულივით მოუჩანდა. სისხლი სდიოდა ფეხებიდან. საშოდან. უამრავი სისხლი სდიოდა. მოეჩვენა, რომ ეს სისხლი ძალიან ბევრია და შეეშინდა სისხლისგან არ დაცლილიყო სირბილში. და საშინელი სუნი ასდიოდა… საკუთარი მძღნერის.
- ლანაა… მიყვარხარ!
ყვიროდა დათო. ის უკვე ახლოს იყო. ლანა წამოხტა და გაიქცა. დათო მისდევდა.
- ლანააა… დაიცადე გთხოვ ლან…. მიყვარხარ, ცოლად გამომყევი… ! გესმის? ლაან…. ცოლად მინდა მოგიყვანო…
- გააჯვი!!!
მოესმა მას ლანას განწირული და ტირილნარევი კივილი. ყველაფერი დასრულებული იყო… სრულიად ყველაფერი.
სკოლა.
კალათბურთი.
ლანა.
ყველაფერი დამთავრდა მისთვის.
ერთადერთი რაც ელოდება ციხე იყო.
მხოლოდ ციხე, სადაც უკვა თავად მოიტყვნებოდა ტრაკში, მშვენივრად იცოდა როგორც ექცევიან მისნაირებს ციხეში.
ღმერთო.
ეს არ უნდა დაუშვას.
არავითარ შემთხვევაში.
წამით შეჩერდა და ისევ გაქცეულ ლანას გახედა. ის თავქუდმოგლეჯილი გარბოდა. მოეჩვენა რომ ერთ-საფლავთან, იქით საითაც ლანა გარბოდა…
მოჩვენა, რომ იქ რაღაც იყო, რაღაც გაინძრა.
რა უნდა იყოს?
ვინ უნდა იყო?
მესაფლავე?
ის ადამიანს ჰგავდა. დათომ თვალები მოიჭყლიტა და კიდევ ერთხელ გაიხედა იქით სადაც ადამიანის მაგვარი ფიგურა შიენძრა წამის წინ. ამჯერად უკვე იქ რამდენიმე ფიგურას ხედავდა. ფიგურები ბარბაცებდნენ და ერთნაირი სიარულის მანერით მიბაჯბაჯებდნენ…
ლანასკენ.
არა. ეს რა არის? ღმერთო ჩემო. რა უნდა იყოს ეს? არა, ეს არ არიან მთვრალი კაცები ან მესაფლავეები. ადამიანები ასე არ დადიან. ასე…
ო, არა…
ლანა მათ ვერ ხედავდა. ის გიჟივით მიჰქროდა წინ და მხოლოდ წინ იხედებოდა. მხოლოდ წინ. და ალბათ, რომც გაეხედა იქით საიდანაც რამდენიმე სხეული მიბარბაცებდა მისკენ, ვერც ვერაფერს დაინახავდა, – მას თვალებზე ტკივილის უზარმაზარი გარსი გადაჰკვროდა და ვეღარაფერს ხედავდა, ქვა-ღორღიანი გზის გარდა. და საკუთარი სისხლის გარდა.
„იდიოტკაააააა!!! როგორ აღმოჩნდი ამ ცხოველთან საწოლში, რაზე ფიქრობდი!!!“ თავისი შინაგანი ხმა ტუქსავდა. ის არასდროს პატიობდა მას შეცდომებს.
- ლანააა… გთხოვ, შეჩერდი, გთხოვ!
ლანა კიდევ ერთხელ დაეცა, წამშივე წამოხტა და სანამ გაიქცეოდა წამის მეათედის ხანგრძლივობის მზერა ესროლა დათოს და შემდეგ განაგრძო სირბილი.
რამდენიმე ნაბიჯის შემდეგ ადგილზე გაშეშდა. მისმა ტვინმა გაანალიზა ის რაც წამის წინ მისმა თვალებმა დაინახეს.
ის რაც მისმა თვალებმა დაინახეს იყო დათო, რომელიც მისი მისამართით ხელებს იქნევდა, ხოლო მის უკან რამდენიმე სხეული მობარბაცებდა. ავისმომასწავებელი და ერთნაირად არაბუნებრივი ნაბიჯებით.
ის მოტრიალდა და დათოს შეხედა. მას ყლე უკვე დავარდნოდა. უკნიდან რამდენიმე სხეული ეპარებოდა, ის კი ხელებს იქნევდა და ყვიროდა…
მან ახლაღა მიაქცია ყურადღება სიტყვებს რომელიბსაც დათო ყვიროდა.
- ლანააა… მიიხედე შენს უკან ზ…. !
აქ დათომ წინადადება ვეღარ დაასრულა. ლანამ დაინახა, როგორ სწვდნენ უკნიდან ზომბებივით მობარბაცე სხეულები და მისი ჭამა დაიწყას.
ლანა ადგილზე გაშეშდა. სხეულში რაღაც ძალიან მძიმემ დაუარა და თითქოს სამუდამოდ მიაჯაჭვა ადგილს სადაც ის იდგა. თვალებს არ უჯერებდა. მას აშკარად შემოესმე დათოს ღრიალი, რომელიც რამდენიმე წამში მიწყდა… მიწყდა სამუდამოდ. სწორედ იმ მოემენტში, როცა მან დაინახა, როგორ მოაგლიჯა ერთ-ერთმა მათგანმა მას თავი და ამ მოგლეჯილ თავს ცხვირი მოაჭამა. მასთან მეორე მივარდა რომელსაც აშკარად დაეგვიანებინა ამ… ვახშამზე? შოუზე? თუ რაც ქვია…
მოკლედ, ის არანაკლებ მშიერი ჩანდა და როგორც ჩანს მასაც თავი უნოდა. ღმერთო,
დათოს თავი…
ზომბები.
ზომბები დათოს თავს ჭამდნენ.
ორი მათგანი დათოს თავის გამო წაკინკლავდა. ერთი, რომელიც ჯერ კიდევ მის ცხვირს ღეჭავდა თავს არავის უთმობდა. ის გაეცალა და დანარჩენებს შეუერთდა, რომლებიც დათოს ტანს ჭამდენენ. მისი ტანისგან თითქმის აღარაფერი იყო დარჩენილი.
მან შუაში წაატანა ხელი. იქ სადაც დათოს უზარმაზარი ყლე და ყვერები ება და განისვენებდნენ.
ლანამ გაოგნებული, თავზარდაცემული, ენაგადაყლაპული იდგა ადგილზე და უყურებდა: როგორ მიიტანა პირთან ერთ-ერთმა მათგანმა დათოს ყლე-ყვერი და კბილებით დასწვდა. დაღეჭა. ყლის თავი პირიდან ჰქონდა გადმოყოფილი და მის დანარჩენ ნაწილს გამეტებით ღეჭავდა, ძალიან მოშიებული ჩანდა, ხოლო მთელი სახე უკვე შემხმარი და ახალი სისხლით ჰქონდა მოსვრილი.
შემდეგ წამოდგა და – თითქოს ადამაინად ქცეულიყოს – ლანას გაუსწორა სახე. მისი თვალები კი არსაით იხედებოდნენ, ლანა ვერც კი მიხვდა ჰქონდა თუ არა მას საერთოდ თვალები.
მან პირი გააღო და დათოს ყლისთავი პირიდან დაუვარდა…
შემდეგ საშინელი ხმა ამოუშვა, ყველაზე საშინელი ხმა რაც კი ოდესმე მოუსმენია ლანას. სისხლიანი მარჯვენა ხელი, რომელიც ინსტინქტურად საკუთარ დაფხრეწილ საშოზე ჰქონდა აფარებული, ასწია და პირზე მიიდო.
ეს ყველაზე საშიში ხმა იყო რაც კი ოდესმე მოესმინა, მთელი, თექვსმეტწლიანი, ქალწულებრივი ცხოვრების განმავლობაში.
მოიცა…
ღღღღრრრრღღღღღ…..
ზუსტად იგივე ხმა ესმოდა მას, ოღონდ ამჯერად უფრო ახლოდან.
ეს ხმა ძალიან ახლოს იყო.
ზუსტად მის ზურგს უკან…
