მე მეშინია, როცა შენს ასფალტისფერ თვალებს ვხედავ
და ფასადები შემოდიან ჩემში როგორც კალიები.
ჩამსხვრეულ კბილებიდან ნერწყვისა და სისხლის სუნი ამომდის.
სიმშვიდე გულს მირევს.
მეეზოვე ქუჩის ტროტუარს გვის.
გაქცევა სახლიდან საკუთარ თავზე უარის თქმაა.
დღეს სპეცრაზმელებმა საარჩევნო ყუთი გაიტაცეს.
ვიღაცამ ოცნება აირჩია.
ვიღაც კი ისევ ლამაზი სიზმრების მოლოდინით იწყებს
დაბადებიდან გამოუფხიზლებელ ძილს.
გუშინ მეგობარ პოეტს გზის ფული არ ჰქონდა.
ლუდს ვსვამდით და ვეწეოდით.
დაბნეულმა პოლიციელმა რკინის ლარიანი მომცა.
მინდოდა გამეხვრიტა და კისერზე ჩამომეკიდა,
მაგრამ მაშინვე გამახსენდა,
რომ მეგობარ პოეტს,
უბრალოდ პოეტს გზის ფული არ ჰქონდა.
ჩვენ კი ლუდს ვსვამდით და ვეწეოდით
პარლამენტის ბიბლიოთეკის წინ.
ღამე მშვიდი იყო.
ჩემი კედლის მეზობელი აღარ აკუებდა.
მე კი ნელ-ნელა პოლიტიკით ვივსებოდი.
დილით უკვე პოლიტიკას ვჯვამ
და სულმოუთქმელად ვრეცხ უნიტაზს.
მე ვეძებ სიმშვიდეს, რომელიც თქვენ დამიკარგეთ.
ბინძურო პოლიტიკოსებო, თქვენი დედა მოვტყან!
ერთს პლუს ერთი ისევ ერთს უდრის.
პოლიტიკოსნო,(!)
წადით, წადით, წადით!
დატოვეთ უსაზღვრო ქვეყნის ფორმალური საზღვრები.
წადით სანამ დროა, თორემ მეც ისევე მოგცემთ პირში,
როგორც ირაკლი კირკიტაძემ მისცა ფემინისტ ქალებს.
მე მეშინია, როცა თექვსმეტი წლის გოგოს
რომელიმე პარტიის მაისური აცვია.
მას ხომ მე, გეგა აბულაძე უნდა ვჟიმავდე.
ის კი პოლიტიკური მეძავი გახდა.
შენ არც კი იცი „ნაციონალო“ ან „მეოცნებე“ არასრულწლოვანო
რა სიამოვნებით გაგჟიმავდი
რომელიმე მოგლეჯილ საარჩევნო ბილბორდზე,
ქუჩაში მომიტინგეს,
ანდაც შენი საყვარელი პარტიის ნომერ შემოხაზულ ბიულეტინებზე.
ამორალურია პოლიტიკა!
სექსი, დალევა, მოწევა, თავისუფლება, -აი ჩემი მორალი!
პოლიტიკოსებო თქვენი დედა მოვტყან!
