არასდროს აიღო საჩუქარი საყვარელი ქალისგან,
ისინი ხომ გამუდმებით მიდიან
და გვტოვებენ მოგონებების სამყაროში,
სადაც ნივთები ყოველდღე კვდებიან და ცოცხლდებიან,
ყოველდღე გკლავენ და გაცოცხლებენ,
შენს თვალებში შემოდიან
და კინოფირივით წრეზე ტრიალებენ,
ტრიალებენ და თავბრუს გახვევენ,
ჩერდებიან და გულს გირევენ,
მერე გიმეგობრდებიან,
შენს სულში ცდილობენ შემოღწევას,
ათასგვარ დივერსიულ გეგმებს აწყობენ,
მოულოდნელად თავს გესხმიან,
ხან ფამუქის „მე წითელი მქვია“-დ,
ხანაც მასში მოყოლილ ჭრელ სანიშნედ,
გამუდმებით შარვლის ჯიბეში შენახულ
მეწამულისფერ ინდურ ცხვირსახოცად,
პლაჟზე ნაპოვნი ხისგან გამოთლილ სკულპტურად,
რომელიც შენ ხარ,
სამაჯურებად,
სამყურა ბალახად, რომელსაც ოთხი ყური აქვს
და ვითომ სურვილებს ასრულებს,
ზოოპარკის გალიებში გამომწყვდეულ არწივებად,
მარტოსულ მეთევზედ,
პურის ქარხნის თავზე მდგარ მომაკვდავ ანძად
და იღვიძებენ
და იღვიძებენ
და იღვიძებენ,
იღვიძებენ და კლავენ აწმყოს,
წარსულს მომავლად მიქცევენ,
დამცინიან და არ მეშვებიან,
სარკეთან მაყენებენ
და საკუთარი თავის ანარეკლისთვის მაფურთხებინებენ,
მცდიან და ერთგულებას მეფიცებიან,
კახპებივით კუდში დამდევენ
და ეროგენული ზონებით მანიპულირებენ...
და მე ერთ დღესაც უარს ვიტყვი
ყველა საჩუქარზე,
ყველა წიგნზე,
ყველა სანიშნეზე,
ყველა ცხვირსახოცზე,
ყველა სკულპტურაზე,
ყველა სამყურაზე,
ყველა მეთევზეზე,
ყველა ანძაზე
და ვიცხოვრებ მხოლოდ შენთან ერთად,
ნივთებისა და საჩუქრების გარეშე.
09/10/2013/
