- პირველი სამამულო წარმოების არტპორტალი
მამა ტელევიზორს უყურებს. მაიდანზე ერთი ამბავია. მეორე ოთახშიც კი მესმის სროლისა და სასოწარკვეთილი ხალხის ხმები. მინდა მეტკინოს.
- ჰა, მიდი! - ვეუბნები თინას და ვიდეოთვალს ვასწორებ.
სურათი გაწელილია, თითქოს საპირისპირო პოლუსებისთვის ხელები ჩაუჭიდიათ და მთელი ძალით ექაჩებიან. ვერც თინას ვარჩევ, ვერც მის ოთახს. ვერც შიშველ მკერდს, რომელიც ეკრანზე სწორხაზოვან ფიგურად ქცეულა და რომელიც, შეიძლება საერთოდაც არ არის ძუძუები და ასე მხოლოდ მე ვფიქრობ, რადგან ძალიან მინდა თინას მოტყვნა.
კუბისტური, გეომეტრიულ ფიგურებად დაყოფილი თინა ცოტა ხანში ლაგდება, ნორმალურ, ნაკვთოვან ადამიანს ემსგავსება და ის, რაც ძუძუები მეგონა, მართლაც ძუძუები აღმოჩნდება.
- გეკო, არ მინდა... - ბოლო ასოს ისე წელავს, გეგონება რევოლვერმომარჯვებული ობერშტურმბანფიურერი მინეტის გაკეთებას აძალებდეს.
- ჩემი ხათრით.
და თითქოს ჩემმა ღიმილმა იმოქმედაო, დანარჩენ ტანსაცმელსაც იხდის. ჯერ კიდევ პატარა, თუმცა თოთხმეტი წლის გოგოსთვის საკმაოდ რესპექტაბელური მკერდი აქვს ერთი ბეწო ძუძუს თავებით. ლავიწი იმდენად აქვს ჩავარდნილი, თავისუფლად შეძლებდი შიგ წყალის დაგუბებას. იდეალური ტანი, დაჭიმული, ნორჩი კანი, არანაირი ფენა თუ ქონი, - გეგონება პაპა კარლო მანიაკალური სკრუპულოზურობით პერფექციონიზმში გადაეშვა და სრულყოფილი ფიგურა შექმნა. თავისთავად, მალევე მიდგება. მინდა იქვე, კომპიუტერის მაგიდაზე მივაწვინო და ღრმად შევუდო. მინდა პირველი სექსისგან მისთვის მიყენებული ტკივილი ჩემს სხეულში ჩარჭობილი ფრჩხილებიდან შევიგრძნო. მინდა სიამოვნება მივაღებინო, მისგან კი საპირისპიროს - ტკივილს მოვითხოვ. ოდნავ უკან იხევს, შარვალსა და ტრუსიკს იხდის და უცნაურ პოზაში დგება, უილიამ ბუგეროს ნახატებს ემსგავსება. ტელევიზორი მედიდურად გრუხუნებს (მაიდანზე ისევ ერთი ამბავია. მგონი ქალის ტირილის ხმა მომესმა. სადღაც ჰიმნს ასრულებენ). შარვლიდან ყლეს ვიღებ და ვანძრევ. ვუყურებ როგორ აკეთებს ყოვლად არასექსუალურ მოძრაობებს თინა, თუმცა გონებაში სულ სხვა სურათი იხატება - ხვალ მე თინას ვნახულობ, სასტუმროში ერთი დღით ნომერს ვქირაობ, შესვლისთანავე ვხდი, ჯერ ყელს, თითოეულ ბოჭკოს, ფორას ვუკოცნი, შემდეგ ქვემოთ მკერდზე ჩამოვდივარ და ისე ძლიერად ვაწვები ტუჩებით თითოეულ ძვალს ვგრძნობ. მოვტყნავ, ოღონდ მანამდე ზურგზე ვწვები, ის კი ასოს გამოუცდელ პირში იდებს და სრულიად არაპროფესიონალურად იწყებს მინეტის კეთებას, თუმცა ხელებს თავზე ვადებ და მის მოძრაობებს კონტროლის ქვეშ ვიყვან, თან ჩუმად ვეუბნები - ,,ენაც’’. ენას კი კარგად ხმარობს, ღმერთმანი. წამიერად ვფიქრობ, შაქარყინული ხომ არ მაბია. და არ ვიცი უცებ რა ემართება (წამიერი აღტყინება, უეცარი გასხივოსნება, მეტაბოლური აქტივობის მომენტალური ზრდა), - პირის მოძრაობების სიჩქარეს უმატებს. ლამისაა კანი შემომაფლითოს. მიხარია, რომ მტკენს. ყლე უკვე თითქმის საყლაპავ მილს ეხება. არ მინდა მარწყიოს, ასე რომ, ისევ ხელებით ვცდილობ მოძრაობების რეგულირებას. ათიოდე წამიც და გავათავებ. ასეც ვეუბნები, ,,ახლა გავათავებ’’. პირს არ აჩერებს, არც კი მიყურებს, მგონი არც მისმენს, - ექსტაზშია. ან ეპილეფსიური შეტევა აქვს. ბაც! - სპერმა ჩემი რეპროდუქციული ორგანოდან მის პირში ინაცვლებს. დიდხანს ატრიალებს, ენით სინჯავს, ყბებს ისე იქნევს, გგონია კბილებს იხეხავს, ან რეზინას ღეჭავსო. ყლაპავს და მიღიმის.
ვგრძნობ, ცოტაც და გავათავებ. კუნთებს ვჭიმავ, თვითონაც ვიძაბები, მინდა სიამოვნება ოდნავ მაინც გავიხანგრძლივო. ყლე მებერება, მიწითლდება და ნაღმის სატყორცნად გამზადებული, სპერმის სქელ და ძლიერ ნაკადს კლავიატურაზე სტყორცნის. ნაწილი მონიტორსაც ესხმება. როგორც ჩანს ეს ყველაფერი თინამაც დაინახა.
- გაათავე?
- ჰო, - ვცდილობ აღშფოთება და პოსტ-ორგაზმული ნერვოზი არ გამოვხატო.
- ეგ... სპერმა იყო?
თინას ზღვარგადასული იდიოტიზმის ყალიბებიდან გამოწრთობილ შეკითხვას უპასუხოდ ვტოვებ.
არ ვიცი რატომ მოხდა ყველაფერი ასე მოულოდნელად, წამებში, თითქოს არსაიდან წარმოშობილ სიტუაციას ჰგავდა, ექსპრომტად შეთხზულს რომელიმე ,,ზე-მდგომი ძალის’’ მიერ, - კარების სახელური ტრიალდება და ოთახში დედა შემოდის. არ მახსოვს პირველი რა გავაკეთე - მგონი თაგუნა ძირს დამივარდა და მომიწია ეკრანს ავფარებოდი, უკვე დაჩუტული პენისი კი სპერმით დაფარულ კლავიატურას ედებოდა. იქიდან თინა მეკითხება: ,,რა მოხდა გეკო?’’. ვგრძნობ, როგორ მიჩერდება სისხლი. ხელით როზეტს ვეძებ და კომპიუტერს ვთიშავ. დედა გაგიჟებული მიყურებს. ან უბრალოდ გაოცებული, მე კი მაშინ მომეჩვენა რომ გაგიჟებული იყო. ბოლოს და ბოლოს მოვიფიქრე ასო შარვალში ჩამეჩურთა.
ფერდაკარგული, თავის დასაცავად ჩახლეჩილი ხმით მკაცრად ვეკითხები:
- ხომ. გითხარით. ჩემს. ოთახში. შემოსვლამდე. ჯერ. დააკაკუნეთ. მეთქი.
- ვინ იყო ის გოგო?
რადგან თავდაცვა არ გამომივიდა სწრაფი მოძრაობებით მაგიდაზე დაგდებულ ჩანთას, თაროდან კი წიგნს ვიღებ და ჰოლში თითქმის მივრბივარ. დედა უკან მომყვება.
- მამას არ უთხრა, - ამასღა ვამბობ და სახლიდან სადარბაზოში გავდივარ.
როგორც კი ჩემს კორპუსს გავცდები, ჩანთიდან სიგარეტს ვიღებ და ვუკიდებ. ღრმა ნაფაზებს ვარტყამ.
დღეს სახლში არ მივალ!
დღეს სახლში არ მივალ!
დღეს სახლში არ მივალ!
წიგნის ყდას ვუყურებ - ,,ინგლისურის სამუშაო რვეული სკოლის მოსწავლეთათვის’’.
სიგარეტს ტაილერ დერდენივით ვაგდებ.
დღეს სახლში არ მივალ!
მეთოთხმეტე სკოლის კედელზე ვიღაცას პულივიზატორით წითლად წაუწერია - ,,დედილო სარა, მოგიტყან პარა’’.
ტვინი ,,სარას’’ ბევრს ვარიაციას მიგზავნის - სარა ჯესიკა პარკერი, სარა პოლსონი, სარა ბრაიტმანი, სარა კონორი...
ან იქნებ ,,სარა’’ რაღაც ერთი განზოგადებული ცნებაა - გოგო, რომელსაც ცუდი ,,პარა’’ ჰყავს, ხოლო ,,პარა’’ ადვილად ირითმება ,,სარასთან’’.
გამოდის თინაც სარაა.
და მომენტებში, დედაც.
ფეხზე ვიხედები და ძალაუნებურად მეცინება. სახლის ჩუსტები ერთიანად მტვერშია ამოგანგლული. თანდათან ფეხის თითები მეყინება.
დღეს სახლში გვიან მივალ.
