►ალიბი

დავკითხოთ სიტყვები

ყოველი მათგანის მნიშვნელობა ყალბი ალიბია

რომლის მიღმა სისხლი იმალება

დანაშაულის კუდი მოჩანს აბზაცის ბოლოდან

სისხლითაა მოქსოვილი მისი გარსი

ფარდასავით უნდა გადასწიო გაქვავებული მნიშვნელობები

და აღმოაჩენ სიტყვა „კარადაში“ გადამალულ სიტყვა „გვამს“

სიტყვა “სიყვარულში” ჩაშენებულ სიტყვა “ეჭვს”

სიტყვა “თავისუფლების” უკან მიმალულ ლაჩარს

წარმოსახვის ფრაგმენტებს ვეღარ აწებებს ცხელი სინტაქსი

დავკითხოთ სიტყვები

ცრუმოწმეა მათი საზრისი

კვალს გვირევენ

რომ სამუდამოდ ჩავიკარგოთ ფუძეკუმშვადი სიტყვის ნაპრალში

შეხედე

სიტყვა “პატარა” უფრო დიდია ვიდრე სიტყვა “დიდი”

თვითმფრინავის შავი ყუთი არის ნარინჯისფერი

სიყვარული კი… აბა რა გითხრა…

ოდესღაც მეც ვიცოდი მისი მნიშვნელობა

ახლა კი საიდანაც უნდა გადმოხტე

მაინც ენის ფსკერზე ეცემი.

►კაზუსი

დამნაშავე ყოველთვის უბრუნდება დანაშაულის ადგილს -

კრიმინალის კლასიკური ქცევა.

ხშირად ვუბრუნდები საწერ მაგიდას,

ვყნოსავ, ხელით ვეხები, ფრთხილად ვამოწმებ.

ვაღიარებ, მე არაერთი ლექსი ჩამიდენია

და კიდევ არაერთის ჩადენას ვაპირებ.

დამალვას აზრი არ აქვს -

განსაკუთრებული სისასტიკითაც ჩამიდენია ზოგი ლექსთაგანი,

წინასწარი განზრახვითაც.

იყო ერთი-ორი წვრილმანი ტაეპი,

გაუფრთხილებლობით რომ მომივიდა,

(იქნებ, შემამსუბუქებელ გარემოებად გამოდგეს!)

სერიული პოეტი ვარ, ვაღიარებ.

არსებითად კი ასე იყო:

ვხედავდი, როგორ სხლტებოდნენ,

როგორ ცდილობდნენ განწირულები

ჩემი მყიფე ფანტაზიისგან თავის დაღწევას,

მაგრამ უმეტესად ხელთ ვიგდებდი.

შინაგანი ტრადიციის ძალა

მეწეოდა უმწეო მსხვერპლისკენ - ახალი ლექსისკენ...

დაუწერელი ტექსტის გამჭოლი სხეული

ვის არ აღძრავს დანაშაულისკენ?!

პირველი ლექსი სიყვარულით ჩავიდინე,

მეორე ლექსი - აფექტის მდგომარეობაში,

შემდეგ უკვე ჩვევაში გადამეზარდა.

ერთი კია,

არაფერს ვნანობ.

►დიალექტიკა

(ეძღვნება ვიიონს ვიიონისებურად, ცოტაც- ხაიამისებურად, ცოტაც - თავისებურად)

“ჩემი და მისი საიდუმლოა ლექსშია შენახული” - ბობ ჰაისოკი

ვისაც რა ჰქონდა ასაღები, ყველამ აიღო

ზოგმა ხელფასი, ზოგმაც ვალი, ზოგმა კი ხელი

ამ ცხოვრებაზე და მე მესმის ძალიან კარგად

და შეიძლება ითქვას, მესმის საუკეთესოდ,

რომ გინდაც გეკლას, გინდაც გემტროს, გინდაც გეთესოს

სიკეთეები, საბოლოოდ, იდიოტები

დგანან კუთხეში ბომბებით და ეშაფოტებით

და განაჩენსაც (რა უნდა ქნა!), ისევ ეგენი

გამოგვიტანენ, და თუ გონზე არ მოვეგებით,

შესაძლო არი, ჩამოგვართვან წერის უნარიც -

ნადიდგორალი, ნაიბიცარ-ნალაგუნარი.

აიღე ხელი თავზე, ანუ აიღე ხელი

ამ ცხოვრებაზეც და იმაზეც, რომელიც გელის,

სიკვდილის შემდეგ, ესე იგი სიცოცხლის შემდეგ,

სიცოცხლის შემდეგ, ესე იგი რაღაცის შემდეგ,

რასაც სიცოცხლეს ვერც დაარქმევ, მაგრამ დიალე-

ქტიკის უცვლელი კანონები სწორედ ასეთად

წარმოგვიდგენენ და ამასვე ამბობს გაზეთიც

ზეპარტიული, სადაც გვამი  რეზოთერული

ლათაიებით ისუფთავებს სახეს გაზეთილს.

ზოგი პოეტი ცად ავიდა, აშპა, ამაღლდა,

ღვთივშეისვენა, რომ იტყვიან, ანუ ჩაძაღლდა.

ამას ევტერპე ჰყავდა მუზად თუ “ცენტრ-პოინტი?! -

გამეფიქრება, რომ ჩავივლი ერთის სრა-სახლთან.

ასეა, ზოგჯერ მართლაც კარგა ხმელი ზურგი აქვთ,

მათ, ვისაც თავზე ხშირად გადაიმასუქნიათ.

თუმცა, პოეტებს რას გაუგებ, დროა საკუთარ

თავზე ვიფიქრო და მოვასწრო წერა მანამდე,

სანამ სიკვდილი ბოლო წამებს გამომძალავდეს.

როცა მოვკვდები, იმედი მაქვს, კი მიტირებენ,

თუმც, ამ ეტაპზე მხოლოდ ტირილს იმიტირებენ.

ჩემს სადღეგრძელოს ისე გულით გიახლებიან,

იმდენს იზამენ, ბოლოს მეც კი ამატირებენ.

აქა ვწევარ და სხვანაირად არ ძალმიძს, ღმერთო,

უკვე არც მახსოვს, შენთან როგორ ვიურთიერთო.

რა საჭიროა ეს ამდენი პიეტეტები,

იქნებ დაგვინდო ეს ურწმუნო პოეტეტები

და გვითხრა შენი დაფარული გულისნადები,

ჩვენთან სუყველა საიდუმლო შეგენახება…

ჰა და ჰა, ლექსში უსირცხვილოდ გამოვაჭენოთ,

მაგრამ, მერწმუნე, მაგათ მაინც არვინ კითხულობს.