თეზისი
დღეის შემდეგაც იქნება ის დღე
რაც იყო გუშინ,
როცა დავბრუნდი…
ჰეი, შენ!
გზისპირა სახლში რომ განაბულხარ,
გამოიხედე
-მოვედი
-მოვედიი!
ჩამოხსენი ეგ ზამთარი, დარაბებს რომ აკვრია.
და ასე იყო, მანამადეც, ვიდრე
შენ, ამოხეულ რვეულის ფურცელს
ატანდი ქარებს თვითმფრინავივით
და გეშინოდა ხელისკანკალი არ შეგემჩნია,
რომ ნაადრევი სიკვდილივით,
რომელიც გულზე შემოიძენძე,
ცივი ქარიშხლის მოლოდინი
დროის მანქანით არ გაგეტანა
და შენ იცოდი,
რომ არ გეტყოდა არავინ მაშინ-
გევლოს კეთილად.
და შენ იცოდი, რომ შეცოდება
არის წაგება და ამ თამაშში
სულ მარტივად, ფსონი გეძვირა.
და შენ ამბობდი: სიტყვა მზე(რა)ა.
თუმცა ხვდებოდი, რომ უკვე ნათქვამ
სიტყვას ვერაფრით დააბრუნებდი
უკან და ღამეს როცა საკინძე
ჭექა-ქუხილის ხმამ დაუბზარა,
შენს თვითმფრინავებს არ ეყოთ სუნთქვა
და ჰორიზონტზე ფურცლებს ფერი
დაედოთ წითლის
და დაიჯერე,
რომ არავინ გეტყვის ახლა-
გევლოს… კეთილად.
და შენი ღმერთი გაბრუნდა უკან
იქ, სადაც დროის დანგრეულ სახლთან
შენ მოგითმინა.
შარშანაც ასე არ იჯექი გზისპირა სახლში?!
მე კი, დავბრუნდი,
როგორც შარშან, როგორც შარშანწინ...
იმედის დოქი გატეხიათ
სახლის ბინადრებს
და დაეძებენ ხან ნატეხებს,
ხანაც კიდევ დაქცეულ წვეთებს
შესაგროვებლად...…
შენ კი, კვლავ მლაშე ტკივილს აცხობ
საპარაკლისოდ-
თავად სიკვდილი რომ დაიზავო.
დღეის შემდეგ რომ იწვიმოს სადღაც,
დღეის შემდეგ, რომ არ იყოს ეს დღეც.
შენ სადღაც იდგე უმისამართო,
ამოთხრილ თვალებს ჩუმად უყრიდე
ღამეს საკენკად და იყოს ფერი
ისეთი თეთრი, სუფთა ფურცლიდან
იწყებდე ღიმილს. მერე რეფრენად
უშვებდე სითბოს შენს სხეულს გარეთ
და გაციებდეს მხოლოდ ზამთარი.
დღეის შემდეგ, რომ არ იყოს ცრემლი
ასეთი სველი და ყოველ დილით
ქალაქის ყველა შემოსასვლელი
შენ გაცილებდეს, რომ სამომავლოდ
გესტუმროს თვითონ.
ხომ შეიძლება
ეს იყო მანამ, ვიდრე გეძინა.
ხომ შეიძლება
დილით ყველა ფსონი გეძვირა.
ჰოდა,
ჰეი, შენ
გზისპირა სახლში რომ განაბულხარ
გამოიხედე
-მოვედიი!
-მოვედიი!
ინვალიდ სიტყვას
მცველად გულწრფელ ღიმილს ვუტოვებ
არ გადმოვარდეს.
ამ ერთხელ მაინც გაიღიმე ისე, უბრალოდ,
შეხედე, უკვე საათია აწვალებ სათქმელს ტუჩის კუთხესთან
და ეგ სიტყვები ეტლში ჩასმულ ხეიბარივით
ერთი წუთიც და ცივ ასფალტზე გადმოგორდება
და მერე მოდი, დავაბრალოთ ამ დღის ქრონიკას
ის, რომ თქვი მეტი, ვიდრე ალბათ საჭირო იყო
და ნაპირისკენ მიმავალი თეთრი კატერი
მარადისობას პირუკუღმა აუყირავე.
რუქაზე, მგონი სახმელეთო გზებიც დახატე
და მისგან მხოლოდ დაზოლილი რვეული დარჩა,
შენ მაინც დგახარ ცხვირაწეულ მებადურივით
ბადესთან, სადაც ოქროსფერი თევზების ნაცვლად
ფარფლებს აგროვებ და რატომღაც ეს ნარჩენები
ერთი გულწრფელი ღიმილისთვის თუ დაგჭირდება-
ხვდები არ არის საკმარისი საბაბი ის რომ
ვიღაც გიყვარდა, ანდა ვიღაც მარტივად გძულდა,
ის რომ გტკიოდა და დაჩეხილ სხეულში ვიღაც
თუნდაც ნაცნობი, თოვლის ხელებს გიფათურებდა.
ის რომ სიტყვები იყო მეტი- ვიდრე ნამდვილი,
ის რომ ნამდვილი იყო ცოტა- ვიდრე საღამო
და ახლა დგახარ. საათია აწვალებ სათქმელს
და არ გაქვს ძალა გაიღიმო, ისე...
უბრალოდ
ფიქრობ.
გაყიდულ სიზმარს ეძებ
და გახსენდება-
გზისპირა სახლი.
მტვერი.
ეზო.
ბრმა ნარცისები.
საბურავების გამონაბოლქვს
კაბად იცვამენ
თავის დახრით და
გუბეების შემოცრემლებით.
დახუჭვა თვალის.
ძილი არა.
უფრო ქუთუთოს
გაზარმაცება.
ნიჩბის მოსმა
ორჯერ გვერდულად.
დროში აცდენა.
უკვე სამჯერ დაგირავებულ,
სველ ალმასებზე
წამწამების შემოლაგება.
ნავის კიჩოზე შეღამება.
ახლად ფეხადგმულ-
ბავშვის თვალები.
ისევ მოსმა.
ისევ გვერდულად.
დაბადებამდე სიკვდილს ასწრებ.
მეშვიდე დღეს კი
ამ არეული სიზმარივით
ისევ ლაგდები.
გვერდულად ისევ.
ოთხი.
სამი.
ორი და...
ერთი.
ფიქრობ.
გაყიდულ სიზმრებს ეძებ
და გახსენდება-
გზისპირა სახლი.
მტვერი.
ეზო.
ბრმა ნარცისების
წითელი კაბა.
გუბეების შემოცრემლება.
კიბის პირველ საფეხურს მთელი ძალით ვაწვები,
თუ ჩაინგრევა _
ბავშვობაში დავრჩები მუდამ…
ყოფილა ასეც-
სველ ქუჩაზე დგახარ და გჯერა,
რომ ამ ქალაქის ნაწვიმარზე ფეხის არევა
გამოიგონე და რატომღაც გიჭირს რომ შენი
ფეხსაცმელები დაადევნო იმ ნაფეხურებს-
სადარბაზოდან ქუდისა და შარფის გარეშე
რომ გამორბიან...
და ეს ბიჭუნაც გაბერილი ლოყის ჩაჩხვლეტით
აივნებიდან თითო გულწრფელ ღიმილს იპარავს
გადასასვლელზე ონავრულად რომ გადაგასწროს
და რა თქმა უნდა შენ იღლები. ისე დიდი ხარ-
უკვე დაბერდი.
გაჩერებიდან გაჩერებამდე კი ეს მანძილი
იმხელა არის, როცა ადგილს მიაღწევ ნიშნულს
როგორც ფარვანა ანთებული შუქურის ირგვლივ-
იქვე ტრიალებ-
სცდები ბავშვობას შუქნიშანზე რომ გადარბოდა .
ქრება. ინთება.
ქრება. ინთება.
შენი ცხოვრება არის სამფერი
სამმაგ ჩარჩოდან გასვლა გინდება,
რომ სერიული მკვლელივით შენ ყოველდღე მოკლა
შენივე თავი,მაშინ როცა იმოკლებ სავალს
და საბოლოოდ ვიდრე ნიშნულს მიაღწევ ბოლოს-
ყველა სიკვდილში თავი უნდა აღმოაჩინო.
და...
თვალი თვალის წილ
ამომთხარე,
არ დავბრმავდები
გადაიბანე ეგ ხელები, როცა მარტივად
მიწაშემხმარი მოლოდინი დაგისვრის თითებს .
ეს შეცდომებიც, ნაბიჯ-ნაბიჯ გადაიტანე-
სიძულვილამდე ერთი ყალბი მზერა გაცვითე-
თითო-თითოს წილ.
და გზის ბოლომდე
სირცხვილისთვის აღარ გეცლება,
აღარც ნაცნობთა სატყუარად თვითირონია
არ დაგჭირდება და როდესაც ეს ნაოჭები
შენს უარყოფას აირეკლავენ,
თვალს სიცოცხლესაც ვერ გაუსწორებ
სულის სარკიდან.
შემოვა ყველა -
შენ ფსკერამდე ჩასვლამდე, თუმცა
გიკლია ბევრი, მაშინ როცა შენივ ნაპირებს
ეძებდი დიდხანს
და ფიქრიდან გადმოაგორე
უმზეო დროის კატაკლიზმა.
ახლა იპარავ შენივ სიტყვებს.
გრცხვენია, თქვა, რომ ვერ შესძელი-
მზერის შენახვა.
ფაცე ცონტროლ-იც
რა ხანია აღარ გაწუხებს...
და რა დარჩება შენგან ბოლოს, თუ არა მიწა,
რომელსაც წყალიც არ დაუსხი, როცა სწყუროდა.
მემლაშა შენი ნაცხობი პური.
მდინარის პირას კოცონიც ჩაქრა...
შენ ჩუმად დგახარ და პოსეიდონს
ქალთევზებისთვის სველ ფილტვებს ატან.
და
წუთში ერთხელ კვდებოდნენ ასე
და
წუთში ერთხელ ცივ სამარეში
კვარცივით დაფშვნილ ძვლებს ალაგებდი
სიძულვილამდე.
ყალბი თვალებით -
თითოს-თითოს წილ...
ამ განათებულ ქალაქში
ბნელ კუთხეში ატუზული
ვჩურჩულებ: დამანგრიე...
არავინ გიცნობს.
ამ ჯიხურიდან სახლი რომ ჰქვია,
შენ ყოველ დილით გამოდიხარ
და ზურგჩანთააკიდებული
მყიფე ხერხემლით ჭარბწონიან ცოდვებს დაათრევ.
სამკუთხედებით ებრძვის ისევ ქალაქი საცობს.
ფილტვებში ცრემლებს ღრმად იგუბებ
მწვანედ შეღებილ ფასადებს რომ ჩამოსდენიათ.
ნაგავსაყრელთან იხრები და
აგროვებ წარსულს.
.
და გახსენდება რომ გყავდა დედა-
ჩიბუხის ტარზე გაწოლილი ნაფაზი მდორე.
გაყვითლებული თითით ფანტავ კვამლს და
ტკივილს ისევ ნაგავს აყოლებ.
მამა- რომელმაც მიგატოვა
და მაინც გსურდა
მეგობრის მამის თვალებში რომ აღმოგეჩინა.
ქალი- რომელსაც ღალატობდი ყოველდღე
თუმცა რატომღაც, მაინც ღამით გვერდით გეძინა.
ის კი წამწამებდატუშული სრულ იდილიას
თამაშობდა ფუფალასავით.
ქვეყანა- სადაც დაბადება არ გითხოვია.
ომი- რომელშიც წაგიყვანეს და ვერ დაბრუნდი.
ჭირისუფალი- დროულად რომ ვერ დაგიტირა.
მიწა- რომელიც მოგიგონეს რომ ეს მუნდირი
შიგ საზეიმოდ ჩაემარხათ და...
შენ არ გარბოდი,
ეს ცხოვრება გარბოდა მხოლოდ
შენ კი ვერასდროს ვერ ასწრებდი მისვლას დროულად.
ნაგავსაყრელთან იხრები და
აგროვებ ბოთლებს.
სამკუთხედებით ებრძვის ისევ ქალაქი საცობს.
არავინ არ ხარ
მაინც ცდილობ
შენი რომ ჰქვია
შენივე შიმშილს ხარკად ოცი თეთრი მიაგო.
მეშვიდე თაობის
საძირკველი ვარ-
გაბრუნდი!
ბუნიობის ჟამს-
როცა…მთვარეს …ფერი ეცვლება,
ჩამოშლილ ნაწნავს იკრავს დილა ჟღალი სამაგრით.
მთავრდება ღამე და აბსურდით სავსე სამარხთან-
სიზმრით ავსებულ თვალის გუგებს ძლივსღა იმაგრებს
ზეცა და ზევით,
იმის იქით,
თუ რამე არის,
თუ არის რამე
თუნდაც ყალბი, თუნდაც მართალი,
გაიწურება სიძულვილში, რადგან ოდესღაც
ამძუებული სისასტიკე, როგორც დარაჯი-
შენ გედგა კართან და გეგონა, რომ შენ ხარ ახლოს
შენივე ღმერთთან შვიდგზის კაც-კვლით
ჩეხე ვენახი.
დაიწყო დელგმა.
შენ კი ისევ არ გეყო ძალა
გადარჩენილი რწმენა მათთვის შემოგენახა
ვინც,
სიყვარული მოიგონა გადასარჩენად
ომში,
რომელიც შენ დაიწყე შენივ სოფელში,
ტაძრის თაღებს რომ იყენებდი საშენ მასალად
გამოტოვებულ ნაფაზებად სიმარტოვეში.
გწყევლის წარსული
ხელახალი მიცვალებისას-
კარმულ ნაწოლებს რომ იშუშებს შენი ბადიში,
ბუნიობის ჟამს, როცა…მთვარეს … ფერი ეცვლება
და შენს ცხოვრებას აკრავს დილა მთვარის ბუდეში-
ვინც,
სიყვარული მოიგონა გადასარჩენად,
ვინც,
სიძულვილი მოიგონა გადასარჩენად
ვინც ერთხელ მაინც ინანია შენი ცოდვისთვის,
ბუნიობის ჟამს
როცა…მთვარეს …ფერი ეცვლება,
შვიდჯერ მოკვდი
და
შვიდ თაობას ერთხელ გადასცდი.
იმის იქით თუ
არის რამე
თუ არის რამე...
შენს ორბიტაზე
რელიეფურ ნაფლეთებს შორის
მიწითა გსაზღვრავ.
ის შენთან ერთად დაიბადა მაისის სამში-
გამთენიისას,
დაახლოებით დილის ხუთისთვის.
როცა ექიმმა რელიეფურ ნაფლეთებს შორის
გამოგახედა
“ეს არის შენი სამშობლო ბალღო”-
თვალებში კოკა წაიქცა და ვერ დაინახე
ბაბუას შუბლში ნატკეცი სილა
(ჭექა-ქუხილი)
და თქვეს: გოგოა.
ამ დროს ებრძოდა დედაშენი მოქცევას ზღვისას
და ჰაერს ცეცხლი,
და წყალს ხმელეთი.
იდგა კაცი და შენს კიდობანს
ფიცრებად შლიდა,
ორმოცი დღის წილ თითო ფიცარს
სველი ხელებით
აწყობდა თოკზე,
რომ შენს ბავშვობას ზედ ფეხშიშველს გადაერბინა
და ერთხელ ხიდზე გადასვლისას,
ისიც შემთხვევით
სიცარიელე შეშინებულს აღმოგეჩინა.
მაშინ პირველად დაეჭვდი და შენს მაგიდაზე
მდგარი გლობუსი
თითის წვერით დაატრიალე:
“რა პატარაა”…
მიწითა გსაზღვრავ.
გსუნთქავ. ჰაერით.
მერე მიხვდი, რომ
გაწითლებულ ასფალტს რეცხავდი
რეზინობანას თამაშისას შენივ ეზოში,
გაშლილი თმები დაიყარე მუხლზე საფენად,
როცა გაგლეჯილ კიდურიდან მწვეთავი სისხლი
ხავსის საბანმა ჯებირებით ვერ შეაკავა.
თქვი: მეცოდება.
ის შენთან ერთად დაიბადა მაისის სამში
გამთენიისას.
დაახლოებით დილის ხუთისთვის.
ამ დროს ებრძოდა დედაშენი მოქცევას ზღვისას
და ჰაერს ცეცხლი,
და წყალს ხმელეთი
იდგა კაცი და შენს კიდობანს
ფიცრებად შლიდა,
როცა ექიმმა რელიეფურ ნაფლეთებს შორის
გამოგახედა-
“ეს არის შენი სამშობლო ბალღო”
-უკვე გიყვარდა
და არ დაინდე.
მიწითა გსაზღვრავს.
გსუნთქავს. ჰაერით.
