,,ამალამ სვლა განაგრძო’’

ეს ჩვენი მეფე ერეკლე

ერთი პატარა კახია,

ერთ დღესაც წამოუარა, -

ქალი შუაზე გახია.

ჭარის ლეკებთან ომის შემდეგ, ერეკლე მეორე და მისი ამალა, გადაღლილი მიუყვებოდა საინგილოს ერთ-ერთ ვიწრო ორღობეს. მეფის ბედაური, მდიდრულად გაწყობილი, თავად ერეკლესავით თავაწეული მიაბიჯებდა ხრიოკზე. ფლოქვების სინთეზური ხმა ერთ დიდ და გრძელ ემბიენტად ქცეულიყო, რეჩიტატივად მეომრების დროგამოშვებითი პატრიოტული შეძახილები და მეფისთვის ხოტბის შესხმა რომ ახლდა თან. თვითონ მეფე, მხრებში გამართული, თავზე სპარსული ქუდით, მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა, თუ რაოდენ გადაღლილიყო. მიუხედავად ამისა, გული სიამაყით ევსებოდა, - ლეკთა დამარცხება ნამდვილად არ გახლდათ უმნიშვნელო და ყველასათვის ასე ადვილად განსახორციელებელი საქმე.

ერთ-ერთ მოსახვევში ერეკლემ ბროწეულის დახუნძლული ხე შენიშნა და მისი ნაყოფით პირის გასველება მოინდომა. აბულამ, მეფის მარჯვენა ხელმა, ბრძოლებში დაოსტატებულმა, თუმცა ჯერ მხოლოდ ცხრამეტი წლის მეომარმა, მიუხედავად მუხლისთავში მიყენებული ჭრილობისა, ყოველგვარი ყოყმანის გარეშე ისკუპა ცხენიდან, ღობეს მკვირცხლად გადაახტა, ხუთიოდე ბროწეული მოწყვიტა და მეფეს თავდახრილმა მიართვა ლამის თოთო ბავშვის თავის ხელა ნაყოფი. ერეკლემ მათგან ერთი, ყველაზე დიდი ამოარჩია, დანარჩენს ფეხი აჰკრა და არა მარტო ძირს მიმოფანტა, საბრალო აბულას არათითიც მოსტეხა. ერთგულმა მეომარმა ერთი კი წამოიყვირა, თუმცა თავის აყვანა მალევე შეძლო, ტკივილი გონების ჯურღმულში მიმალა, მეფეს თავი დაუკრა და ისევ ცხენს შემოახტა, რომელიც რომ მრავალგან იყო დაფარული სისხლის ლაქებით.

ამალამ სვლა განაგრძო.

ერეკლე მეფე მჟავე წვენით ტკბებოდა და შუბლზე გამოსულ ოფლს, დროგამოშვებით მაჯით იწმენდდა. რაღაც აწუხებდა, ეგ კია - წარმოდგენა არ ჰქონდა - რა. ყვერებიდან მოყოლებული ნიკაპამდე, შიგნით რაღაც ექაჩებოდა, თითქოს საკუთარ სხეულში ჩათრევას უქადდა. მეფეს პირველად ჰქონდა ასეთი შეგრძნება, თუმცა, ბუნებრივია იგი არ ფიქრობდა უხილავ ძალაზე, რომელიც კუმშავდა, - ამ ყველაფერს გადაღლილობასა და მცხუნვარე მზეს აწერდა, ოფლს იწმენდდა და ბროწეულის მარცვლების წუწნას განაგრძობდა.

უკან მოყვებოდა აბულა, რომელსაც საშინელი ტკივილი ტანჯავდა მოტეხილი თითისა. ჭრილობა მუხლში სულაც გადაავიწყდა, თითი მეორე ხელით ეჭირა და კბილებს აკაწკაწებდა.

თითქმის სოფლის ბოლოში იყვნენ გასულები, ერეკლემ ბაღებში გამოსული ხალხი რომ შენიშნა. კალათებით ხელში, ნელ-ნელა, სიმღერ-სიმღერით ხილს კრეფდნენ. ჭრელა-ჭრულა კაბები ეცვათ, - იასამნისფერი, შინდისფერი, - ოქროსფერი ორნამენტებით და თავზე შალი ჰქონდათ წაკრული. მეფის ყურადღება განსაკუთრებით ერთმა გოგონამ მიიქცია, რომელიც ქლიავის ხეზე, თითქმის კენწეროში ამძვრალიყო და მაღალ ნოტაზე ღიღინებდა: ,,კაცთაიფა უთენზეეე, წავდა თავი საქმეზეეე, ადგა ურემ შაამბააა, და ფურ უკან მაამბააა...’’ მეფე მოიხიბლა გოგონას ხმით და ცხენით ბაღთან ახლოს მიიწია, ქვემოდან აჰხედა ხეზე ამძვრალს. და მაშინ ერეკლეს სულ გადაავიწყდა ახალგაზრდა ინგილოს მომაჯადოებელი ხმა. მეფის წინაშე ჭეშმარიტად ღვთაებრივი სანახაობა გადაიშალა - გოგონას კაბის ქვეშ არაფერი ეცვა, ხშირი ფანჩრით დაფარული საშო პირდაპირ ზემოდან დაჰყურებდა მეფეს, რომელსაც ფეხებსშუა ნელ-ნელა უმკვრივდებოდა. ლამაზი ბარძაყები, წვრილი ფეხები. ლურჯი ცის ფონზე გოგონას მუტელი სამოთხიდან მოვლენილ ანგელოზს ჰგავდა. გოგონამ, როგორც ჩანს, იგრძნო უცხოს მზერა და ქვემოთ ჩამოიხედა. ერეკლე მეფე უღიმის, უბეში ხელს იყოფს და იქიდან მსხვილი, დაძარღვული სირი ამოაქვს, ხელით ათამაშებს, თან გოგონას თვალს არ აშორებს. მოულოდნელად ინგილო სავსე კალათს ამოაპირქვავებს და ალბათ რამდენიმე საათის ნაჯაფარს, სპარსულ ქუდიან უცნობს თავზე დააყრის.

დაინახავს რა ამას აბულა, მიუხედავად აუტანელი ტკივილისა, მაინც ჩამოხტება ცხენიდან და ხმალაღმართული, მეფესთან მიირბენს, ზემოთ აიხედავს და დაინახავს რა პატარა გოგოს, წარბშეჭმუხნილი დაუყვირებს:

-         რას უბედავ მეფე ერეკლეს, შე უვიცო?!

-         მეფე ერეკლე არა ჩემი მეზობელი მარკოზი, - ჩაიცინებს გოგონა. - დიდი ერეკლე მეორეს ყლეზე ლეგენდები დადის მთელს აღმოსავლეთში, ამ უცნობისა კი ჩემი ნეკის სიგრძისა თუ იქნება, მეტის - არა, - და გულიანად გადაიხარხარებს.

ერეკლეს სახეზე სისხლი აწვება, შუბლსა და საფეთქლებზე ძარღვები ებერება, ხელს კი ცხენს ფაფარზე ისე უჭერს, ის საცოდავი განწირულის ხმით დაიჭიხვინებს. სირს შარვალში ჩაიტანს და აბულას გახედავს.

-         ჩამოათრიეთ ეს უზრდელი ხიდან!

გაიგებს რა ამას გოგო, უფრო ზემოთ იწყებს ასვლას. კენწეროში ასული, აცნობიერებს რომ წასასვლელი არსად აქვს. ქვემოთ იხედება. ერთ-ერთი მეომარი ხესთან დგას და როგორც ჩანს, ამოსვლა ეთაკილება.

-         რას ელოდები?! - უყვირის მეფე აბულას.

-         მეფეო, - აბულა თავს ხრის. - თქვენ მე თითი მომტეხეთ. ხეზე ასვლას ვერ შევძლებ.

-         რომელი თითი?

აბულა გაშავებულ თითს აჩვენებს. ერეკლე ქარქაშიდან ხანჯალს ამოაცურებს, ერთს მოიქნევს და ერთგულ მეომარს მარჯვენა ხელის მტევანს მოჰკვეთს. აბულას არაამქვეყნიური ყვირილი აღმოხდება. მეომრები უემოციოდ უყურებენ მათ წინ დატრიალებულ სცენას. ამ ყველაფრის შემსწრე გოგონას კი ცრემლები წასკდება და მჭიდროდ მიეკრობა ხეს.

-         ჩამოათრიეთ ის ტუტუცი! - ახლა უკვე ამალას მიუბრუნდება მეფე.

სამი-ოთხი ჯანიანი მეომარი ცხენიდან ჩამოხტება. ხმლებმოშიშვლებულები ხის ირგვლივ დგებიან. ერთ-ერთი ინგილოს ასძახებს:

-         სჯობს შენი ნებით ჩამოხვიდე და საქმე გაგვიადვილო. თორემ მანდ ამოსულები, თმებით ჩამოგათრევთ.

ინგილო გოგონა ხვდება, რომ ორი გამოსავალია - ან უნდა გადახტეს, ან ქვემოთ ჩავიდეს და მეფეს ბოდიში მოუხადოს. გადახტომის შემთხვევაში ნამდვილად სასიკვდილოდ დაიმტვრევა, - ქვემოთ ჩასვლით კი შეიძლება სიკვდილი თავიდან აირიდოს. ბობღვას იწყებს. გული გამალებით უცემს. ჯერ ძალიან პატარაა. თხუთმეტი წლის იქნება. რბილი, თუმცა ნაკაწრებით სავსე ხელები, პატარა ცხვირი და ხშირი წარბები აქვს. რაღაცით ფრიდა კარლოს ჩამოჰგავს, ოღონდ გაცილებით მიმზიდველს და სექსუალურს. ბოლო ტოტიდან ისკუპებს და პირდაპირ ერთ-ერთი მეომრის წინ აღმოჩნდება, რომლის სახელიც ბარძიმი გახლავთ. ბარძიმი ინგილოს თმებში ხელს წაავლებს და ერეკლესკენ მიათრევს, რომელიც ცხენიდან ჩამომხტარიყო და ძირს განრთხმული, გონდაკარგული აბულას თავთან იდგა.

მეფე გოგონას თვალებში უყურებს.

-         ესე იგი, არ მოგეწონა ჩემი ყლე?

გოგონამ არ იცის რა უპასუხოს. შეშინებულია და თვალებიდან ცრემლები სდის. მაშინ ერეკლე გაბრიქინებულ სირს ხელახლა იღებს და გოგოსკენ მიდის.

-         ხელი მოკიდე.

გოგონა თვალებს ხუჭავს და ახლა უკვე ხმამაღლა ქვითინებს.

-         ხელი მოკიდე-მეთქი! - დაიყვირებს მეფე.

გოგონა მარჯვენა ხელს გაიწვდის და ერეკლეს ყლეს ეხება.

-         ნორმალურად! -  სილას გააწნავს.

გოგონა უცნობის რეპროდუქციულ ორგანოს ხელში იქცევს და თითებით იწყებს ფერებას.

-         აბა, რას იტყვი? არც ისე პატარაა, ხო?!

გოგონა თავს უქნევს, თან ცრემლებად იღვრება. ერეკლე ქუდს მოიხდის, ინგილოს მივარდება, კაბას შემოახევს და გაავებული იწყებს ჯერ სახის, შემდეგ კისრის, ყელის, მხრების, მუცლის, უკანალის, ფეხების და ბოლოს მუტლის კოცნას. მშიერი ძაღლივით მთელ სხეულზე ენას უსვამს. ძირს დააწვენს, ფეხებს გადაუწევს და მასში შედის. ამალა უემოციოდ უყურებს მათ წინ განხორციელებულ სექსუალურ აქტს, თუმცა ზოგიერთს უდგება. მეფე ხვნეშით განაგრძობს პატარა გოგონას წაბილწვას, რომელიც ცრემლიანი თვალებით ცას მიშტერებული, ტკივილის ატანას ცდილობს. ერეკლე ხმამაღალი კვნესით გაათავებს, ჩაჩუტულ სირს გოგონას ფანჩარზე შეიწმენდს და ისევ შარვალში ჩაიტანს. ფეხზე დგება. ამაყი, უკან-უკან მიდის, როცა გულწასულ აბულას თავზე დააბიჯებს და ძირს მოადენს ზღართანს. სასწრაფოდ ფეხზე წამოხტება, განრისხებული, ძირს დაგდებულ ხანჯალს დასწვდება, ქარქაშიდან ამოაძრობს და სისხლის გუბეში მოტივტივე ცხრამეტი წლის მეომარს შიგ კეფაში ჩასცხებს. თავი სხეულისგან განცალკევდება. გოგონა უეცრად სიცილს იწყებს. ყველანი გაოცებულები უყურებენ.

-         რა გაცინებს? - ზემოდან დაჰყურებს მეფე.

გოგონა არაფერს პასუხობს. ისტერიკაში ვარდება.

,,გაგიჟდა’’.

-         რა გაცინებს-მეთქი, გეკითხები! - მკაცრდება ერეკლე.

ინგილო სიცილისგან იმანჭება და ადგილზე ბორგავს. მეფეს მოთმინების ფიალა აევსება, ხანჯალს აღმართავს და გოგონას შუბლიდან მუტლამდე ჩააყოლებს, შუაზე გააპობს. წამით, გახლეჩილი სხეულიდან ამოხეთქილი სითბო სახეზე მიელამუნება, შემდეგ კი ორგანოების მყრალი სუნიც მოაღწევს. ამალაში ერთი-ორს გული აერევა. მეფე იხრება და ხანჯალს გოგონას კაბით წმენდს, შემდეგ ქარქაშში ჩააბრუნებს და ცხენისკენ მიდის. როცა ბედაურს შემოახტება, გაშეშებულ მეომრებს მიუბრუნდება და გაოცებული ჰკითხავს:

-         რას ელოდებით? ისედაც საკმაოდ შევყოვნდით უკვე. ხვალისთვის კახეთში უნდა ვიყოთ. მომყევით!

ამალამ სვლა განაგრძო.